De laatste editie van 2012 is tegelijk de aanloop tot een nieuw begin.
Niet elke update van de website geeft aanleiding tot een editoriaal. De uitgave van ‘Verzwegen Schuld’, mijn derde boek in de reeks ‘De zaak Laplasse’, sloot een lange periode van moeizame opzoekingen en verrassende ontwikkelingen in dit dramatisch enigma af. De feitelijke ontknoping van dit verhaal, dat door menigeen ‘onontwarbaar’ werd geacht, was voor de enen een opluchting, voor de anderen een mokerslag die een einde maakte aan een halve eeuw betwistingen, misleidingen, verzinsels en politiek misbaar. Niemand heeft de finale conclusies kunnen in twijfel trekken of weerleggen. Blijkbaar is een hachelijk en pijnlijk dossier toen definitief afgesloten.

De reeks ’Kustvolk in de Vuurlijn’ daarentegen is, in die omstandigheden, onafgewerkt gebleven. Het ziet er niet naar uit dat de publicatie van de overige delen in boekvorm kan voortgezet worden. Deze website biedt hiertoe een adequater optie. Op die manier kunnen immers ook nog een aantal waardevolle items, die in het ontwerp van de drie reeds verschenen delen niet of slechts gedeeltelijk aan bod kwamen, alsnog aangesneden worden. De uitgave ervan, onder de gemeenschappelijke titel ‘Ultieme Getuigen’, zal overigens in reeksen afleveringen geschieden; er wordt overigens een repertorium aangelegd op namen van de betrokken ‘getuigen’, alsook een overzichtelijke inhoudstafel, met de nodige verwijzingen. Dit zal de lezer(es) mogelijk maken gemakkelijk zijn (haar) weg te vinden in het aanzienlijke aantal thema’s en gegevens. Deze bundel is thans nog in voorbereiding; de publicatie zelf zal te gelegener tijd in de website aangekondigd worden; de belangstellenden kunnen zich op voorhand ook (gratis) hierop inschrijven; ze zullen daarna tijdig per e-mail verwittigd worden telkens nieuwe afleveringen in het zicht zijn..

De bezoekers zullen in de huidige upgrade van de site nog diverse nieuwe rubrieken ontdekken. Vanuit het menu en de ‘wegwijzer’, respectievelijk in ‘home en ‘main’, kunnen zij vlot in de webstek surfen; de nieuwe rubriek ‘Vuurwacht–interactie’ laat hen toe desgewenst met ons te communiceren.

12.12.12. Een mooier cijfergetal kan men zich voor die gelegenheid niet indenken: een ‘mytische’ datum, de twaalfde en dus laatste van het dozijn gelijkaardige combinaties van deze eeuw. Een beetje afscheid en een nieuw begin. Geen wonder dat vele trouwlustigen ervoor gekozen hebben om vandaag in het bootje te stappen. Goede vaart!

Deze laatste editie van 2009 sluit voor mij niet enkel een erg druk jaar maar ook (wellicht definitief) de episode ‘Laplasse’ af. Veertig jaar geleden kon ik niet vermoeden dat dit dramatisch incident, dat zich op de laatste bezettingsdag van het toenmalig kustdorp Oostduinkerke in 1944 had voorgedaan, mijn leven in dergelijke mate zou tekenen.

In feite waren de gebeurtenissen op zich slechts een miniem voorval in die ontzaglijke ellende en vernieling die de Tweede Wereldoorlog voor miljoenen mensen heeft meegebracht. Over de vele feiten en facetten van dit cataclysme zijn reeds tienduizenden boeken geschreven en men mag verwachten dat deze gruwelijkste van alle oorlogen nog vele generaties na ons zal beroeren. WO II zal zolang de mens de aarde zal bevolken geboekstaafd blijven als een voorafspiegeling van het inferno en een mijlpaal in de wereldgeschiedenis.

Niemand kan de omvang en de tragiek ervan omvatten. Slechts nietszeggende cijfers kunnen ons een waan geven van de werkelijkheid. Enkel de eenzame, netjes in lange rijen gelijnde soldatengraven op de militaire begraafplaatsen, zoals men die nog dicht bijeen aantreft in de Westhoek of in Normandië, laten toe zich enig concreet idee te vormen van de ware toedracht. “Allemaal iemands vader, allemaal iemands kind” murmelt Vermandere.

Zo was het ook te Oostduinkerke, op 8 september 1944. Het is goed er even bij stil te staan en te pogen het te begrijpen. Wat hebben mensen elkaar aangedaan? Waarom?

In deze nieuwe editie besteden we extra aandacht aan het boek Verzwegen Schuld dat op 30 juni 2009 in het gemeentehuis te Koksijde werd voorgesteld. Het staat volop in de belangstelling. Niet enkel de oudere generatie, die tientallen jaren lang werd geconfronteerd met de naweeën van de Tweede Wereldoorlog, verdiept zich in de hopelijk definitieve ontknoping van deze zaak; ook heel wat jongeren die dit alles, gelukkig maar, zelf niet aan den lijve hebben meegemaakt, blijken aldus enig inzicht te verwerven in deze verborgen gebleven facetten van het oorlogsgebeuren, dat de wereld verscheurde. De ‘zaak Laplasse’ is immers niet zomaar een van de vele ‘incidenten’ of ‘drama’s’ - zoals men het noemen wil - uit een harde en bloedige oorlogstijd, ze is in de loop der jaren uitgegroeid tot een authentieke splijtzwam in het naoorlogse Belgenland. De ouderen onder ons herinneren zich nog heel duidelijk al het geruzie, de herrie, de marsen, de betogingen, de IJzerbedevaarten alsook de vinnige persverhalen en Kamerdebatten daaromtrent. Er was duidelijk meer aan de hand dan wat gekibbel over een pijnlijk oorlogsincident in de toen godverlaten Westhoek: de rechtsgang in België werd in opspraak gebracht, het ‘gedane onrecht’ aangeklaagd, de hele repressie aan de kaak gesteld, de verzetsbewegingen door het slijk gesleurd, de nazislachtoffers beschimpt; dit alles om de eis van de algemene amnestie kracht bij te zetten en zelfs, op termijn, de onafhankelijkheid van Vlaanderen af te dwingen. De ‘zaak Laplasse’ was een hoeksteen van het ‘België barst’ dat toen reeds op straat gescandeerd werd.
Het bedrog en de vele pogingen tot misleiding zijn uiteindelijk na een nieuw grondig onderzoek ontmaskerd en door een fundamenteel arrest van het hoogste militair Gerechtshof van het Land rechtgezet.

De huidige editie staat volop in het teken van de nakende uitgave van Verzwegen Schuld, het sluitstuk van de trilogie over de ‘zaak Laplasse’. De research, het schrijven, de samenstelling, de lay-out en de publicatie hebben twee en een half jaar werk gekost. Wat heeft dat echter te betekenen ten aanzien van een 64 jaar oude oorlogstragedie, die zozeer de gemoederen heeft beroerd? Ze gaf bovendien aanleiding tot wellicht de langste rechtsgang in de geschiedenis van ons Land. Het loonde dus wel de moeite om dit vrij ingewikkelde stuk geschiedenis volledig te ontrafelen en - zo hoop ik toch - definitief in het reine te brengen.
Na al de verhitte discussies, de verdachtmakingen, de betogingen, de politieke strubbelingen, en de zeven processen is eindelijk het ogenblik gekomen dat het onbegrijpelijke een logische verklaring krijgt. De ‘waarheid’ waarnaar Irma Laplasse zelf categorisch maar in dubbelzinnige bewoordingen en in het aanschijn van haar dood verwees, is aldus waarschijnlijk toch ‘aan het licht’ gekomen. De twee enige rechtstreeks betrokkenen die de precieze en volledige toedracht van die ‘waarheid’ kenden, zijn er echter niet meer.

Er is vooral één grote waarheid eens te meer duidelijk bewezen: oorlog, hoe ‘onvermijdelijk’ soms ook, is slechts een hoop ellende die mensen onnodig tegen elkaar opzet en de vreselijkste tragedies veroorzaakt. Moge iedereen die de slachtoffers van de moordpartij te Oostduinkerke herdenkt of zich de tragische ondergang van Irma Laplasse realiseert, ook beseffen dat we allen, ondanks alles wat ons scheidt, steeds ‘broeders’ blijven.

Onze rubriek 'Wachtpost' met de bijhorende 'Opinies' miste op het drijfzand van de politieke gebeurtenissen van de laatste maanden alle houvast. Van de beloofde gemeenschapsdialoog kwam (totnogtoe) slechts weinig tot stand, het vertrouwen binnen de regering geraakte helemaal zoek, tal van problemen zoals de asielpolitiek, Brussel-Halle-Vilvoorde, de burgemeestersbenoemingen in de rand, het plaatstekort in de gevangenissen, het nachtlawaai boven Zaventem bleven onopgelost; tot overmaat van ramp werd ons land meegesleurd in de wereldwijde bankcrisis en economische recessie; toen op het hoogste niveau op de koop toe nog een zware inbreuk op de scheiding der machten aan het licht kwam, werd een echte clash onvermijdelijk.Voor de derde maal in een jaar tijd moest de man van 'vijf minuten politieke moed' er de brui aan geven. Gelukkig zijn er nog de 'oude krokodillen' en overleeft het gezond verstand. Zo kunnen wij toch nog het jaar 2008 afsluiten met 'een (hoopgevende) nieuwe start' (lees onze 'Opinie 9' onder de rubriek 'Wachtpost').
Deze editie bevat ook het laatste gedeelte van de onuitgegeven biografie 'Twee oorlogen, één leven' van chirurg Louis Ronse alsook de ontleding van het verbijsterend requisitoir van het openbaar ministerie tijdens het herzieningsproces Irma Laplasse in 1995-96 (zie onze rubriek 'Exclusief & primeur').
Hebt u belangstelling voor onze boeken? Bezoek dan ons online en gemakkelijk verkoopsysteem 'Vuurwacht E-missie'.