Vertrouwen in standvastigheid

De politieke gebeurtenissen in ons Land evenals de internationale financiële en economische crisis hebben het vertrouwen van de bevolking zwaar op de proef gesteld. De ingevoerde besnoeiingen, besparingen en belastingen die er het onvermijdelijk gevolg van zijn, ondermijnen bij velen alle hoop op een spoedig herstel.

De eerste tekenen van enig soelaas worden dan weer onderdrukt door allerhande nieuwe bedreigingen en ‘lijken uit de kast’.

Het meest bemoedigend zijn wellicht de gezwindheid en gedrevenheid waarmee de nieuwe regering thans uitpakt. Bovendien geeft deze blijk van verstandhouding, solidariteit en volharding. Misschien is het nog wel wat te vroeg om een definitief oordeel te vellen; het valt echter niet te miskennen dat de ‘traditionele’ partijen een sedert decennia niet meer geziene, positieve en eendrachtige ingesteldheid vertonen. Klaarblijkelijk beseffen ze alle dat hun stevige aanpak wellicht de ultieme kans is om het Land, dat nu toch al zo lang af te rekenen heeft met vooral communautair gekrakeel, uit het moeras te redden.

Een andere reden tot enige hoop is zeker ook de stijgende invloed en druk van Europa, zowel op wereldniveau als op de interne nationale huishouding van de diverse lidstaten. De aanstelling van Herman Van Rompuy als ‘president’ voor een tweede ambtstermijn, is zeker een bewijs van vertrouwen in diens competentie alsook een waarborg voor de voortzetting van diens baanbrekend werk. Zijn ‘rustige vastheid’ wordt blijkbaar in gans Europa gewaardeerd. Ons Landje heeft alle redenen tot fierheid hierover en kan bezwaarlijk achterop blijven in de relance die er hoe dan ook zal komen.

De toekomst van België ligt echter grotendeels in handen van de bevolking zelf. Defaitisme, opstandigheid en tweedracht zullen het broodnodige herstel enkel ondermijnen en vertragen. Het vertrouwen en de vaste wil om te slagen kunnen bergen verzetten. Dat elkeen hiertoe zijn steentje moet bijdragen is evident. Er is immers hoop aan het einde van de tunnel.

Zij die thans aan de zijkant gaan staan of er, grotendeels uit eigenwaan en eigen belang, naar streven de eenheid van het Land te breken en de huidige reddingsoperatie te dwarsbomen, moeten beseffen welke schade zij hun landgenoten en ook zichzelf toebrengen. Zij die hun heil zoeken in het separatisme kunnen zich alvast de vraag stellen waar wij thans aan toe zouden zijn, mochten hun snode plannen reeds een begin van uitvoering gekregen hebben. Het is een pure illusie te veronderstellen dat een onafhankelijk Vlaanderen het er in de huidige internationale omstandigheden beter vanaf zou gebracht hebben; de kans is zelfs heel groot dat de Vlamingen (alsook de Walen of de Brusselaars) op de ‘Griekse’ glijbaan zouden terechtgekomen zijn.

De nieuwe regering die pas na vijfhonderd één en veertig dagen bekvechten en treuzelen, zwoegend tot stand gekomen is, heeft ons op het nippertje gered van het faillissement; onze Koning heeft ons Landje door zijn overtuigend optreden en wijze ingrepen, behoed voor de totale afgang. Het ware onvergeeflijk de reddingsboei die ons thans wordt toegeworpen, te vergooien aan nieuwe stammentwisten en kortzichtige manoeuvres.

De enige uitweg is die van de standvastigheid, de vaste koers.