De drogreden

VRT-Panorama wou op 21 november klaarblijkelijk niet onderdoen voor de R.T.B.F.-satire ’Bye bye Belgium’ van vier jaar eerder. De Franstalige zender had hierin de spot gedreven met de hallucinante aspecten en gevolgen van een fictieve splitsing van het Land.

Twaalf deskundigen hebben in het VRT-programma een overzichtelijke analyse gemaakt van de vele reële problemen en moeilijkheden die met dergelijke scheiding gepaard zouden gaan. Deze enquête heeft eens te meer aangetoond dat de ontbinding van het Land minstens een bijzonder ingewikkelde operatie met catastrofale gevolgen zou worden. Ze heeft evenwel, precies door haar ernstige aanpak, het project als ’t ware ‘bespreekbaar’ gemaakt. “Het taboe is verdwenen”, zo juichten de doodgravers van het Land achteraf. Het is maar de vraag of de VRT met haar proefstuk aldus, in de ogen van sommigen, de ontbinding van België niet in de hand heeft gewerkt.
Het is tevens nogal bedenkelijk dat de makers van het programma zich, ter verantwoording, beriepen op het zgn. ‘Plan B’ van de Franstalige socialisten. Dit betrof nochtans slechts een (fictief) ‘noodplan’ van Di Rupo & Co om de belangen van de Franstalige landgenoten te vrijwaren, mochten de (extremistische) Vlamingen de splitsing van België eenzijdig tot stand brengen, Dit beduidde alvast geenszins dat de PS zelf de ‘Untergang’ van België zou wensen of nastreven. De (wellicht overdreven) reactie van de Waalse politicus was evenwel, na de voorafgaande dreigementen van De Wever, (enigszins) begrijpelijk. De Vlaamse socialist Vande Lanotte heeft naderhand overigens, als ‘koninklijk bemiddelaar’, op een gelijkaardige manier gereageerd; hij heeft eveneens de ‘consequenties’ van de door De Wever voorgestelde wijziging van de financieringswet (dat de geldstromen tussen de verschillende overheden in ons Land regelt) door deskundigen laten natrekken.
Uit een en ander valt dus geenszins af te leiden dat de socialisten zouden instemmen met de waanvoorstellingen van N-VA en bereid zouden zijn de splitsing van België te aanvaarden.

Het staat anderzijds vast dat de ontbinding van het Land wel degelijk het hoofd- en einddoel is van N-VA. Art. 1.1 van het eerste hoofdstuk ‘Doelstelling en grondslag’ van haar statuten bepaalt immers uitdrukkelijk: “In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat voor een democratische Europese Unie. Het Vlaanderen van de N-VA stelt zich open voor internationale samenwerking en kijkt hiervoor in de eerste plaats uit naar Nederland.”

Dit standpunt is overduidelijk. Sommige kopstukken van N-VA pogen weliswaar af en toe de draagwijdte van hun eigen statuten ter zake af te zwakken, te verdoezelen of te verzwijgen. Het is tevens een feit dat heel wat Vlamingen die op 13 juni 2010 voor die partij gestemd hebben, niet op de hoogte zijn van de betrokken bepalingen in de N-VA-statuten, ze zelfs ontkennen of het er niet mee eens zijn. Het succes van die partij bij de verkiezingen was aldus een grootschalige misleiding, deels uit onwetendheid, deels uit (gerechtvaardigd) misnoegen over de gang van zaken in ’s Lands politiek.

Over dit ‘Plan B’ is nadien trouwens nog heel wat te doen geweest. De Wever heeft zelf niet willen of durven deelnemen aan het daaropvolgend Panorama-debat van alle partijvoorzitters. Hij verklaarde ’s anderdaags wel op de radio dat dit ‘Plan B’ naar zijn mening niet de splitsing van België maar wel het houden van ‘nieuwe verkiezingen’ zou zijn, die in feite als een ‘referendum over de staatshervorming’ zouden gelden. Met deze stelling wilde hij klaarblijkelijk de totale impasse, waarin het Land zich thans bevindt, nog wat langer laten aanslepen en de verrottingspolitiek van zijn partij voortzetten. Eens te meer hanteerde hij aldus een drogreden. In werkelijkheid zouden nieuwe verkiezingen immers eerder een ‘referendum over de splitsing van België’ worden, want nagenoeg alle partijen, ook de Franstalige, zijn het inmiddels erover eens dat een staatshervorming wel degelijk noodzakelijk is. De grote meerderheid van de Belgische bevolking is echter geenszins van oordeel dat deze herstructurering het einde van België moet betekenen. Het lijdt overigens niet de minste twijfel dat ook een groot aantal Vlamingen die vorige keer voor N-VA gestemd hebben of enige bereidheid toonden om met N-VA scheep te gaan, nu al beseffen waar die partij eigenlijk op aanstuurt: België doen barsten en in Vlaanderen de macht grijpen.

De pertinente vraag betreffende de huidige clash in ons staatsbestel is dan ook: kan die fundamentele blokkering tussen de betrokken partijen opgelost worden? Het antwoord is eigenlijk negatief. De kopstukken zelf hebben overigens reeds van in den beginne de standpunten ‘onverzoenbaar’ genoemd. Een akkoord tussen een partij die het Land wil opblazen en de andere partijen die het Land willen restructureren, verstevigen en verder ontwikkelen, is principieel onmogelijk. Tenzij die ene haar surrealistisch en nagenoeg onrealiseerbaar dictaat, dat verwoord is in haar statuten, zou afzweren. Men kan zich bovendien de vraag stellen: wie zou haar nog geloven?

Een consensus over dit knelpunt is gewoon ondenkbaar. De Vlamingen, de Walen, de Brusselaars, kortom alle Belgen weten inmiddels duidelijk wat er hen te doen staat. Dit Land, dat op velerlei gebieden model staat voor de hele Wereld, moet grondig en eendrachtig hernieuwd worden en blijven bestaan.

Intussen blijft de touwtrekkerij van de huidige ‘plannenmakers’ maar voortduren. België slaat de laatste vier jaar, door zijn besluiteloosheid, zijn geklungel en onlangs ook nog door de schandelijke aanpak van zijn asielbeleid, een mal figuur op het Europees en internationaal forum. De onzekerheid en vertwijfeling van de bevolking nemen alsmaar toe. Ons Land hapt naar adem en smacht naar een stevige koerswending. Wellicht pakken zijn leiders spoedig uit met een plan C: de eendrachtige samenbundeling van alle nationale krachten. Hopelijk kunnen alle Belgen tegen 2011 weer met vertrouwen aan de slag.