Schoon Schip

Het ‘Belgisch compromis’ van koninklijk opdrachthouder en oud-premier Jean-Luc Dehaene mocht niet baten. Ultieme pogingen tot toenadering en een redelijk vergelijk mondden alweer uit in uitvluchten en zinloos getalm. Toen de vooropgestelde deadline tot tweemaal toe werd overschreden, was het welletjes en werd de stekker uitgetrokken.
De val van de regering Leterme II maakte een einde aan een lange periode van instabiliteit, palavers, gebazel, onwil, besluiteloosheid en onmacht. Nooit eerder kwam ons Land terecht in een zo diep moeras van wantrouwen, onzekerheid, onverzoenlijkheid. Sommige commentatoren gewaagden openlijk van een nakende ‘regimecrisis’. Heethoofden en extremisten voorspelden reeds het definitieve ‘failliet’ van België.
De parlementaire verkiezing op 13 juni 2010 stelt alle landgenoten voor de fundamentele keuze: met welk soort schip willen we verder varen?

Na drie jaar ploeteren en zwalpen is nagenoeg iedereen het erover eens: zo kan het niet langer. Zelfs over de taalgrens, waar de politici (vooral wegens het gestook van sommige Vlaamse heethoofden) beducht waren voor welke koerswijziging dan ook, is men tot het besef gekomen dat een grondige staatshervorming noodzakelijk geworden is.

De kernvraag wordt nu: blijft België een eendrachtige federale staat of vormt het een confederatie m.a.w. een statenbond? Over de precieze betekenis van beide concepten heerst er hoe dan ook nog heel wat onduidelijkheid en verwarring. In de huidige staatsvorm overwegen (in principe) het overleg, de verstandhouding, de samenhorigheid en samenwerking, kortom de eenheid van het land; in een confederale staat zijn de partners onafhankelijk, gaan ze elk hun eigen weg maar doen nog enkel samen wat hun goed uitkomt: kortom, het wordt een scheiding van tafel en bed.

Diverse onderzoeken hebben uitgewezen dat de overgrote meerderheid van de bevolking voorstander is van het voortbestaan van de Belgische entiteit. Zij beseft wel degelijk dat België een van de welvarendste landen ter wereld is, waar de vrijheid, de democratie, het recht, de solidariteit hoog in het vaandel prijken, waar het goed is te leven; een land ook dat op velerlei gebied - kunst, wetenschap technische vooruitgang - hoge toppen scheert. Vele generaties hebben - in oorlog en ontij - bijgedragen om België, waarin wij thans het geluk hebben te leven, tot stand te brengen. Zouden de Belgen - die door Julius Caesar in zijn ‘De bello Gallico’ tweeduizend jaar geleden reeds ‘de dapperste van de Galliërs’ genoemd werden - dit rijke erfgoed zomaar overboord gooien?

Sommige politieke partijen, die nochtans ronduit voor het voortbestaan van Belgiê uitkomen, spelen met vuur door te pleiten voor een ‘confederatie’, waarin de nationale solidariteit zou bewaard blijven. Dit voorstel is gewoon een ‘contradictio in terminis’ en enkel hooi op het vuur van diegenen die België eigenlijk willen splitsen en opdoeken. Bovendien bekenden sommige separatisten openlijk en onomwonden dat een confederatie voor hen enkel een springplank is naar Vlaamse onafhankelijkheid. Alsof men eerst het schip tot zinken moet brengen vooraleer met een roeiboot verder te varen. Men hoeft zich overigens geen illusies te maken: na jarenlang touwtrekkerij rond ‘confederatie’ zouden wij gedoemd zijn tot nog vele jaren geruzie en ambras rond ‘indépendance’. Wie zit er te wachten op een bananenrepubliek?

Genoeg gesjoemel, gedaan die spelletjes, komaf met dat geleuter. Niet aarzelen, niet aan de kant gaan staan. Gewoon: doen! Het beslissend moment is gekomen om schoon schip te maken en België een nieuwe kans te geven.