Borrelhapjes

Ze zijn nu opgediend en goedgekeurd, de borrelhapjes: meer ‘Vlaams’ verkeers(veiligheids)beleid, een ‘eigen’ vestigingswet en huurwet, een vereenvoudigd participatiefonds, integraal ‘Vlaamse’ sociale economie en landbouwrampenfonds. Het valt nu te bezien wat hiervan in de praktijk terechtkomt en wat het resultaat zal zijn. De ‘apenootjes’ van het verleden hebben Vlaanderen niet altijd behoed voor kommer en kwel.

De cruciale vraag is overigens: worden we er beter van? Het maandenlang geleuter over het Menu heeft alvast geen brood op tafel gebracht. De gewone Belg keek ernaar en is op zijn honger gebleven.
Sommige politici dromen blijkbaar van een groot Bruegeliaans festijn, een soort Vlaamse kermis waar de zotskappen het voor het zeggen hebben, de rijstpap nog met houten lepels gegeten wordt en tonnen bier worden aangerold. Aan de pinda’s en de borrelhapjes hebben ze duidelijk niet genoeg. Enkelen willen er nu zelfs niet meer aan meedoen en hebben de tafel verlaten om het verder verloop van het feestmaal vanop de sofa gade te slaan. Ze hebben ook aangekondigd dat ze slechts naar hun plaats zullen terugkeren als de ‘grote vis’ op tafel staat. Anderen dreigen ermee de feestzaal te verlaten en het gelag niet te betalen als de vis niet groot genoeg zou zijn. Onder de feesttafel tikt een tijdbom, die afgesteld is tegen 21 juli. Symbolischer kan het niet, hoewel sommigen vorig jaar niet bleken te weten wat er die dag gevierd wordt...

Niemand - ook bij onze Franstalige landgenoten - betwist nog dat een aantal bevoegdheden in ons land beter aan de gewesten worden toevertrouwd. Iedereen weet dat overdreven centralisatie niet goed werkt. De tijd is wellicht rijp om dergelijke aanpassingen, waar nodig, door te voeren. Dergelijke staatshervorming mag echter niet uitmonden in volledige versnippering en chaos. Niemand is hiermee gediend.
De ervaring in de voorbije decennia heeft geleerd dat de toen reeds aangevangen regionalisatie niet steeds werkzaam was. Hierdoor zijn de gewesten overigens van langsom meer uiteengegroeid en van elkaar vervreemd. Deze fouten van het verleden moeten nu eveneens worden rechtgezet. Verbeteringen zoals de nationale kieskring kunnen ertoe bijdragen opdat alle Belgen, welke taal zij ook spreken, harmonisch zouden kunnen samenleven. Wellicht is een nuttige taak weggelegd voor de senaat als ontmoetings- en gespreksforum ten einde de symbiose en de synergie van de thans uiteengedreven gewesten te herstellen.

Iedereen weet inmiddels wat de extremisten precies beoogden met het hoofdgerecht tijdens de menu-besprekingen in Hertoginnedal: de splitsing van het land. Deze nauwelijks verholen machtsgreep is terecht op een sisser uitgelopen. De grote meerderheid van de bevolking rekent er nu op dat haar vertegenwoordigers, die instaan voor het voortbestaan van België, voluit gaan met en werk maken van een ‘nationaal project’ van harmonisering en solidariteit.