NATIONALE KIESKRING: de weg naar unitaire democratie

Na jarenlange touwtrekkerij en een gestage verloedering van het nationaal staatsbestel heeft een groep wijze professoren, verenigd in de denktank Pavia, een systeem uitgedokterd om de cohesie en het voortbestaan van de Belgische entiteit in de hand te werken. Eindelijk een positieve bijdrage tot de gezondmaking en versteviging van de natie die door de overgrote meerderheid van de bevolking gewenst worden!
Het voorstel van Pavia behelst de oprichting van een zgn. nationale kieskring, waarvan de gekozenen uit beide landsgedeelten, één tiende van de Kamer zouden uitmaken. Dergelijke maatregel zou de gegadigden moeten aanzetten om in de eerste plaats de algemene, nationale belangen te behartigen. Dit zou meteen ook de politici die de ergerlijke slagzin ‘eigen volk eerst’ verkondigen, van repliek dienen. We weten overigens dat de meerderheid van de Vlamingen zich in dergelijk eigengereid extremisme niet terugvindt.
De instelling van een nationale kieskring is een kwestie van ‘gezond verstand’. Het is toch normaal en logisch dat de nationale belangen het best behartigd worden door nationale gekozenen, net zoals sommige sprecifiek gewestelijke materies best toevertrouwd worden aan de regionale parlementen en regeringen. De ervaring heeft immers aangetoond dat het federalisme in zijn huidige vorm niet werkzaam is en leidt tot allerlei verwikkelingen, betwistingen en onmacht. Bovendien heeft het ongetwijfeld bij sommige politici en een deel van de bevolking geleid tot vervreemding en onmin.
Een nationale kieskring zou tevens bijdragen tot een gezond evenwicht tussen de nationale en de gewestelijke belangen. De huidige tegenstrijdige stellingnamen zouden plaats maken voor meer overleg en verstandhouding.
Een forum van nationale gekozenen zou vooral een optimalisering zijn van de rechtstreekse parlementaire democratie in ons land. Het is immers eigenlijk ondemocratisch dat de huidige parlementariers, die slechts met de stemmen van een gedeelte van de landsbevolking verkozen worden, beslissen over het lot van andere landgenoten, tegenover dewelke zij geen verantwoording verschuldigd zijn! Dat is feitelijk puur machtsmisbruik en een aanfluiting van de democratische beginselen waarop wij ons zo graag beroepen.
Sommige partijen hebben de voorstellen van Pavia gunstig onthaald. Andere zijn terughoudend, enkele zijn er uit eigenbelang radicaal tegen. Eindigt de democratie aan de taalgrens?