PRINS FILIP OP DE KORREL

Na de opengespatte luchtbel nopens Prins Laurent en ‘zijn’ villa was het te verwachten dat sommigen op vinkenslag lagen om weer een andere Prins op de korrel te nemen.
Deze keer was het een schot in de roos. Zekere pers die intussen wel had aangevoeld dat zij de vorige keer met een kanon naar een mug gevuurd had, is wel erg geschrokken dat ze nu eens lik op stuk kreeg, van Prins Filip dan nog. Het waren bovendien twee hoofdredacteurs die van repliek gediend werden. Dergelijke ‘majesteitsschennis’ hadden de heren vanwege de kroonprins allerminst verwacht. Die hoorde toch de etiquette in acht te nemen. Monseigneur moest naar hun mening zijn mond houden, handjes schudden en vriendelijk glimlachen. De voorafbeelding van de louter ‘ceremoniële en protocollaire functie’ van het koningschap.
Maar neen, de Prins zegde nu eens openlijk zijn gedacht. Hij was blijkbaar de onnodige herrie die sommige perslui enige tijd geleden geschopt hadden, na een wellicht wat minder geslaagd optreden tijdens een economische missie in Zuid-Afrika, nog niet vergeten. De Prins gaf een van die heren bovendien te kennen dat, indien deze hem nog opnieuw zou bezwadderen, hij voortaan niet meer welkom zou zijn op het paleis.
So what? De Prins zei alleen wat elk normaal mens zou zeggen aan alwie hem onrechtvaardig en klaarblijkelijk met enige kwade trouw bejegend heeft. Maar de Kroonprins zou moeten zwijgen! Wie vals speelt, mag zich verwachten aan een terechtwijzing en aan het risico persona non grata te worden.
De Prins had groot gelijk. Hij toonde meteen uit welk hout hij gesneden is: begaan met het voortbestaan en het heil van ons land en recht voor de vuist, zoals zijn grootvader en overgrootvader, tot spijt van wie het benijdt.
Het is best mogelijk dat Prins Filip, in de moeilijke leerschool van het koningschap, al eens wat minder vlot voorkwam of zich een ongelukkig woordje liet ontvallen. “t Is een vrouwtje!, weet je wel. Dit is toch geen reden om hem meteen af te schieten! Ben je nu eens wat houterig, dan weer wat ‘naturel’, om het even, ’t is nooit goed!
Er is meer. De Prins is - zolang hij geen koning is - een Belg zoals eenieder, ‘t zou maar dat mankeren. Hij is vrij zijn gedacht te zeggen. Hoewel hem dat door geen enkele wet verboden is, lijkt het wel wenselijk dat hij geen uiting geeft aan zijn politieke mening, kwestie van later de noodzakelijke ‘neutraliteit’ te kunnen in acht nemen. Mocht men straks misschien de rechten en plichten van een kroonprins in een wet vastleggen, dan zou dit wellicht veranderen. Voor mij hoeft dat niet echt, de Prins weet ongetwijfeld veel beter dan zijn huidige belagers, wat hem te doen en te laten valt.
Meer woorden dien ik aan dit onbenullig ‘persincident’ niet te verspillen. Trouwens de betrokken hoofdredacteurs hebben, door dit andermaal in hun krant ‘op te blazen’, er opnieuw een luchtballon kunnen van maken. Het weze hen gegund. In mijn vorig journalistiek leven gold het als een ‘ongeschreven wet’ dat men, wanneer men over de koning schreef, men steeds de nodige tact zou in acht nemen. Blijkbaar zijn de tijden veranderd, wellicht sedert men vrijelijk Leopold III door het slijk heeft kunnen sleuren. Nu noemt men ‘vrije kritiek’ een hoeksteen van onze democratie. Jawel, kritiek mag en moet, als ze gegrond en relevant is. Deze regel geldt trouwens voor iedereen, nietwaar.
Hoe vlug de hoofden van sommige media-BV’s op hol slaan kwam pas helemaal aan het licht toen zij de uitspraak van de Prins als een (hitleriaans) ‘Berufsverbot’ afschilderden. Precies alsof het uitblijven van een uitnodiging op de nieuwjaarsreceptie van het Hof een aanslag was op de prerogatieven van hun hoogwaardige functie en dit hen zou beletten gewoon naar behoren hun job te doen.
In de rand van dit incident heeft men, naar aanleiding van de poëziedag, o.m. een van onze separatistische politici een zogenaamd gedicht over het koningschap in een T.V.-verslag laten aflezen. Wat dit met poëzie te maken had, is me nog steeds niet duidelijk, het leek mij eerder een schimppartij op verzen.
Een andere ‘republikein’ gaf in het Kamerdebat over hetzelfde ‘persincident’ wel een erg bedenkelijke mening te kennen: “België bestaat nog enkel ondanks het koningshuis. Zo’n smadelijke historische onwaarheid had in het parlement toch echt een stevige terechtwijzing verdiend. Blijkbaar permitteren sommige politici zich de puurste nonsens. Daar kraait echter geen haan over. Wee onze Koning, mocht hij daarop repliceren. Waar gaan we naartoe!