Positieve Balans

Niemand kan ontkennen dat de regering Di Rupo, na één jaar beleid in diepe internationale crisis, een stevig resultaat behaalde. Zelfs de meest rabiate extremist of de fanatiekste neo-fascistoïde volksmenner kan de feiten niet loochenen. Wie struikelt nog over BHV? Wie heeft de pensioenen veilig gesteld? Wie heeft de bankenmanipulaties verboden? Wie heeft de ongebreidelde immigratiegolf ingedamd? Wie heeft de daklozen een onderkomen verschaft? Wie heeft de energiekosten aan banden gelegd? Wie heeft de fraudebestrijding opgedreven? Wie heeft de modernisering en informatisering van de overheidsdiensten doorgevoerd? Wie heeft een evenwichtige staatsbegroting zonder overdreven lastenverhoging tot stand gebracht? Wie is erin geslaagd de Belgische langetermijnrente tot haar laagste peil sedert bijna 20 jaar terug te dringen? Wie heeft ons Land weer in de topgroep van de welvarendste landen gehesen? Wie heeft België het vertrouwen van de Europese gemeenschap teruggegeven?
Wie zou dit alles één jaar geleden - na 541 dagen regeringsvacuüm, immobilisme en besluiteloosheid - hebben durven dromen? De ploeg Di Rupo bezorgde de Belgen reeds halverwege haar legislatuur een nooit verwacht Sinterklaasgeschenk!

Jawel, alles kan beter. Zo spreken althans vooral diegene die aan de kant zijn blijven staan en niets hebben gerealiseerd. Ze hebben nochtans een beetje gelijk. Hun gestage en goedkope kritiek is echter al te gemakkelijk en te misleidend. Waar zou België nu aan toe zijn, mochten zij het wel voor het zeggen hebben gehad? België zou er eenvoudig niet meer zijn. Niemand wil alvast terug naar het immobilisme.

We weten het wel: het zijn slechts een aantal kopstukken en heethoofden - en een beperkte groep aanhangers - die dit ècht willen. De meeste kiezers van die partijen hebben tot nog toe bij die zgn. ‘verandering’ aangeleund uit misnoegdheid, ontgoocheling, verbittering, onbehagen en wrok. Deze gevoelens waren - en zijn wellicht nog ten dele - begrijpelijk en zelfs verantwoord. Er waren inderdaad wantoestanden en misbruiken. Er was teveel getalm en gedoogbeleid. De fraude vierde hoogtij. De regering heeft sedert haar aantreden echter ook hiervan werk gemaakt; er zijn daarenboven ook op deze terreinen onbetwistbaar reeds resultaten behaald.

Het tij is aan het keren. De jongste gemeenteraads- en provinciale verkiezingen hebben aangetoond dat de N-VA tsunami is ingedijkt. De verwezenlijkingen van de regering hebben echter nog niet de verdiende waardering bekomen. Haar communicatie was ondermaats, de perceptie navenant. Daarenboven heeft de N-VA de dubbelzinnigheid van haar discours nog aangezwengeld. Zij heeft de ‘Vlaamse onafhankelijkheid’, het statutaire streefdoel van de partij, onlangs omschreven als ‘confederatie’. Anderen geven aan dit woord een totaal andere maar correcte betekenis. Het wordt hoog tijd dat de N-VA klare wijn schenkt.

De premier heeft inmiddels flinke vorderingen gemaakt met zijn Nederlands. Zijn bevlogenheid in de tweede landstaal staat buiten kijf. Toch blijft hij het wat moeilijk hebben in zijn Nederlandse speeches en verklaringen. Wellicht kunnen de Vlaamse vice - eerste-ministers hem, voorlopig althans, wat behulpzaam zijn.
Er is immers nog heel wat werk op de plank. Er is thans vooral nood aan een sterk relanceplan.
Structurele en gerichte maatregelen moeten dringend extra zuurstof geven aan de bedrijven en vooral de KMO’s.
De populariteit van de huidige regering scheert intussen geen hoge toppen. Dit is in de gegeven omstandigheden eigenlijk niet te verwonderen. Alleen volharding en innovatie kunnen dit euvel verhelpen.

De nakende herbronning van de Vlaamse meerderheidspartijen kan tot deze wending bijdragen.
Met de noodzakelijke authenticiteit en een degelijke, eerlijke communicatie kan de regering Di Rupo vol vertrouwen de nationale verkiezingen van 2014 tegemoet zien.
Het is de enige weg voor het behoud van ‘België één’.