Kruispunt / Opinie

Dank U, Sire!

Eindelijk, 532 dagen na die noodlottige verkiezingen van 13 juni 2010, hebben de onderhandelaars van de Nationale Unie-regering in wording een globaal akkoord bereikt over de staatsbegroting, de netelige BHV- kwestie en een diepgaande staatshervorming.
26 november 2011 is gewis een mijlpaal geworden in de vaderlandse geschiedenis. De totstandkoming van deze gebeurtenis wordt nu al algemeen beschouwd als de meest diepgaande sanering van ons politiek bestel sedert de Tweede Wereldoorlog.
Al wie zich bekommert om het voortbestaan van het Land en het welzijn van zijn inwoners verheugt zich ongetwijfeld over het welslagen van deze moeizame operatie.
Formateur Di Rupo heeft bij de aanvang van de persconferentie, waarin het heuglijk nieuws werd toegelicht, de Belgische bevolking bedankt voor haar geduld. Blijkbaar besefte hij wel dat de tergend lange besprekingen van de onderhandelaars niet enkel henzelf maar ook alle weldenkende burgers erg op de proef gesteld hebben. Het moet erkend worden dat hij en zijn ploeg minutieus te werk zijn gegaan en zich duidelijk hebben ingespannen om tot een evenwichtig resultaat te komen. Di Rupo heeft bovendien heel wat diplomatie en de nodige discretie aan de dag gelegd. Zijn doorzichtige politieke manoeuvres daarentegen hebben heel wat wrevel verwekt. Zijn ontslagaanvragen bij de Koning veroorzaakten telkens nodeloos tijdsverlies en wantrouwen.
Geen wonder dan ook dat de onderhandelaars van de zes aangezochte partijen er uiteindelijk, na hun vaak nachtelijke besprekingen, tijdens de persconferentie ietwat beduusd en beteuterd bij zaten. Het ongeziene schouwspel van de verlegen en onzekere politieke leiders zal ongetwijfeld nog enige tijd in het collectief geheugen bewaard blijven. Noch enkele lachende gezichten op de groepsfoto noch de boude verklaringen en tekenen van samenhorigheid achteraf kunnen wellicht de twijfels van menig toeschouwer verdrijven.
Toch is het duidelijk dat het gepresteerde werk noodzakelijk en hoopgevend was. De toekomst van ons Land ziet er, hoe dan ook, thans beter uit. Het gestelde doel is bereikt.
Het cynisme en de eigenwaan van De Wever, die na de oplossing van het BHV-syndroom, nu ook de behaalde begrotingsakkoord blijft afschilderen als een ’catastrofe’, kunnen dit niet weerleggen. Integendeel, zij tonen eens te meer aan tot welke echte ‘catastrofe’ het extremisme ons land leiden kan. De recente N-VA-voorstellen om de uittredende regering (voorlopig) met haar steun in stand te houden, hebben niemand kunnen misleiden.
In werkelijkheid is het bereikte begrotingsakkoord overigens nog niet volledig afgewerkt: de thema’s asiel en immigratie liggen nog op tafel. Bovendien moet er ook nog een regering gevormd worden. Tenslotte zullen wellicht ook nog maatregelen tegen de dreigende recessie in Europa dienen genomen te worden.

De voortreffelijke, decisieve rol die Koning Albert II in de ontwikkeling van deze grote ommekeer gespeeld heeft, werd vooralsnog wellicht onvoldoende ingeschat. De Vorst heeft, door zijn herhaalde tussenkomsten, aanmaningen en aanmoedigingen, de falende en ruziënde toppolitici in het goede spoor gehouden. Eens te meer heeft hij aldus in belangrijke mate bijgedragen tot de instandhouding van de eenheid der Belgen. Men kan zich terecht afvragen in welke hachelijke toestand wij ons thans zouden bevinden, mocht de splitsing van het Land, zoals de extremisten het wensten, doorgang gevonden hebben, Zelfs een koning met een louter protocollaire functie zou ons niet van het ergste behoed hebben. Dank U, Sire!

JMP
28.11.2011
Toon alle berichten in Kruispunt / Opinie
JMP-Trends © 2024