De Tweesprong [III]

De bitsige repliek van de N-VA op de waarschuwing in de Kersttoespraak van Koning Albert heeft opnieuw een aantal aspecten van haar tactiek en ideologie duidelijker gemaakt.
Pas na twee dagen aarzelen en zwijgen schoot Bart De Wever in zijn kram. Hij voelde zich ‘aanvankelijk niet aangesproken’ zo verklaarde hij nadien. Pas nadat bijna alle kranten te kennen hadden gegeven dat de waarschuwing gericht was tegen de N-VA, zou hij besloten hebben niet langer te zwijgen. Wie zal dat geloven?

Het is nogal evident dat de kranten die mening waren toegedaan. Welke partij heeft zich de laatste jaren het felst geprofileerd als ‘populistisch’? Anderzijds is algemeen bekend dat nog andere partijen zich in hun ‘betoogtrant’ als zodanig gedragen hebben. Iedereen weet toch dat minstens één andere partij sommige ‘vreemdelingen’ en inwijkelingen openlijk als ‘zondebokken’ bestempelt. De N-VA daarentegen richt haar verwijten hoofdzakelijk tegen onze Franstalige landgenoten. Kortom, elkeen trekt het schoentje aan dat hem het best past.
De N-VA-voorzitter beweert ook dat hij aanvankelijk niet wou reageren omdat hij niet ‘in de val’ wilde trappen door zichzelf als ‘aangesproken’ te vertonen. Zonder twijfel heeft zijn partij zich al vaak in woord en daad flink afgezet tegen de Walen. Zo onschuldig is hij nu ook weer niet!
Kortom, de verbale uithaal van de N-VA-top is alvast ten dele huichelachtig.

De reactie van Bart De Wever aan het adres van de Koning (die zich niet kan noch mag verdedigen), spreekt boekdelen. Hij verwijt de Vorst dat hij met zijn uitspraak de bevolking wil verdelen, in plaats van haar te verenigen; meer nog, hij verwijst ondubbelzinnig naar het gedrag van diens vader, Leopold III, tijdens de oorlog en herinnert op zijn beurt aan de gevolgen hiervan, die geleid hebben tot diens troonsafstand. Niet alleen is deze verklaring erg betwistbaar, maar ook beschamend. Is dat nu niet ècht populistisch? Wegens de uitdrukkelijke verwijzing naar de toen dreigende ‘revolte’ zullen velen hierin bovendien een nauwelijks verholen nieuwe dreiging onderkennen.

Wat de grond van de zaak betreft is het al lang duidelijk dat de N-VA de tussenkomsten van Koning Albert in ’s Lands bestuur niet weet te appreciëren. Nochtans is het voor iedereen duidelijk dat, mocht de Vorst op een gegeven ogenblik niet hebben ingegrepen, België het thans wellicht nog altijd zonder regering zou moeten stellen. De Vlaams-Nationale partij aanziet de Koning klaarblijkelijk als een hinderpaal om haar eigen doelstellingen, zoals die verwoord zijn in haar statuten, te realiseren. Vooralsnog beperkt ze er zich toe de Vorst te dulden als protocollair figuur.

Het recente opinieonderzoek door Het Laatste Nieuws i.v.m. de Koninklijke Kersttoespraak bracht aan het licht hoe een groot deel van de Vlaamse bevolking feitelijk nu reeds misleid werd door zekere ‘betoogtrant’. Dat 65,7% denkt dat de Vorst N-VA viseerde, is wellicht normaal. Maar dat 61,6% de verwijzing naar de jaren 30 afkeurt, is het veel minder. Misschien vinden sommigen die link ‘ongepast’ of ‘onverstandig’, maar al wie enigszins op de hoogte is van de toestanden in die vooroorlogse periode, beseft wel degelijk dat er heel wat gelijkenissen zijn. De geschiedenisboeken kunnen de feiten niet negeren. Maar wie weet dat nog, of heeft hierover gelezen? De resultaten van de krantenenquête tonen precies aan dat de Koning terecht zijn landgenoten heeft willen waarschuwen.
Dat 58,7% verkiest dat Albert II geen rol meer zou spelen bij de regeringsformatie is hoogst verwonderlijk, althans in het licht van de nog vrij recente hachelijke en langdurige periode van bestuurloosheid. Misschien hebben totaal andere motieven meegespeeld in deze beoordeling. Hoe anders te verklaren dat uitgerekend een (kleine) meerderheid van de kiezers van het Vlaams Blok zich uitgesproken heeft ten gunste van een Vorst die zich wel bemoeit met de formatie.
Dat 81,1% van de bevolking omwille van die Koninklijke waarschuwing zijn stemgedrag – welke die ook is - niet zal wijzigen, toont genoegzaam aan dat al dit gedoe zeker geen afbreuk doet aan de essentie. Ons Land, evenals Europa en gans de wereld, hebben tegenwoordig wel andere katjes te geselen.