Het masker

Het drogbeeld ‘confederatie’ dat ons werd voorgespiegeld is eindelijk gebarsten. Met veel omhaal heeft N-VA – alsnog de grootste politieke familie in het Vlaams-politieke landschap –  haar proefdruk van het nieuwe België voorgesteld. Een stevig werkstuk dat niemand onberoerd kan laten en tegelijk de verdienste heeft enige duidelijkheid te scheppen in de maskerade die deze partij maandenlang ten tonele heeft gevoerd.

Ten onrechte hebben de N-VA-kopstukken de waan verkondigd dat hun partij de confederale structuur van het Land voorstonden; ze beweerden zelfs dat CD&V en Open VLD  allebei dergelijke hervorming genegen waren.

In werkelijkheid hebben zij zelf deze terminologie van deze partijen overgenomen en er daarna een gans andere betekenis aan gegeven. Dit blijkt nu klaar en duidelijk uit het ontwerp tot staatshervorming dat zij, in het vooruitzicht en de aanloop van de federale verkiezingen in 2014, op tafel leggen.

Niemand hoeft zich overigens begoochelingen te maken over de werkelijke intenties van N-VA. Haar statuten zijn, voor zover bekend, ongewijzigd gebleven. Het opdoeken van België is, zo blijkt, haar voornaamste betrachting. Tot nader order is dit nog steeds de eerste reden van haar bestaan.

Talrijke elementen in haar revolutionaire voorstellen tonen daarenboven duidelijk aan dat zij deze nieuwe structuur enkel als een voorlopige overgangsmaatregel beschouwt, die ‘op termijn’ toch op echte onafhankelijkheid zal uitmonden. Háár blauwdruk van ‘confederatie’ bevat immers de kiemen van nieuwe eisen en betwistingen, de ideale voedingsbodem voor nieuwe afdreiging en ruzie. De reeds beproefde afbraakpolitiek gaat verder, ‘België barst’.

Haar voorstellen tot samenwerking zijn doorzichtig en huichelachtig. De door haar voorgestelde hervormingen hoeven helemaal niet meteen tot stand te komen; er moet na de verkiezingen alleen maar over gepraat worden, er moeten enkel ‘afspraken’ gemaakt worden voor de ‘grote kuis’. Op die voorwaarden is ze zelfs bereid aan ’s Lands bestuur mee te werken, ten einde België er weer gans bovenop te krijgen. Voorwaarde is wel dat de PS aan de kant gezet wordt. Jawel, ze wil o zo graag bijdragen aan de welvaart van het Land; ze smacht ernaar de teugels zelf in handen te nemen. Jawel, Koning Filip mag (voorlopig) blijven, voor de lol weliswaar.

België huivert bij zoveel ’ambitie’. Het valt te betwijfelen of enige Belg, die naam waardig, bereid zal gevonden worden om in dergelijke utopische zeilboot te stappen.

Onze nieuwe Koning stelt het inmiddels goed. Hij zorgt voor vernieuwing en weet van aanpakken. Zelfs de regering boert rustig maar kranig voort. Neen, België is (nog) niet het Beloofde Land. Maar er wordt aan gewerkt, ook zonder reformatie.