De Manoeuvres

Tien weken scheiden ons nog van de eerste, zeg maar ‘algemene’ verkiezingen die onze toekomst – zowel op Europees als federaal en Vlaams niveau – in de volgende vijf jaar zullen bepalen. Geen paniek: de wereld zal niet vergaan. Toch zal 25 mei 2014 een datum van doorslaggevende betekenis worden in onze vaderlandse geschiedenis. De uitslag hiervan zal quasi zeker bepalend worden, niet enkel voor de voorspoed maar tevens voor het voortbestaan van ons Land.
 

Voorlopig spitsen de politieke partijen zich hoofdzakelijk toe op de economische en sociale implicaties van een eventuele machtswisseling. Ook deze zijn belangrijk, natuurlijk. Maar men kan aannemen dat om ’t even welke regering die straks aan het roer komt, de algemene welstand en vooruitgang zal willen behartigen. Dit is een kwestie van prioriteiten, van keuzes en van presteren.

Alle partijen hebben intussen hun respectieve programma’s bekendgemaakt. Of hun plannen en beloften geloofwaardig zijn is een andere zaak. In welke mate zij deze kunnen of zullen realiseren hangt overigens van vele factoren af.

De huidige oppositiepartijen pleiten vanzelfsprekend voor ‘verandering’; of dit meteen ‘verbetering’ betekent, dat is de hamvraag; indien dit ‘overhoopgooien’ wordt, is dit de weg naar ontbinding. De ‘verwezenlijkingen’ waaraan zij in het recent verleden deelhadden, waren alvast – op enige uitzonderingen na - weinig hoopgevend. De afbraakpolitiek van sommigen heeft zelfs bij heel wat medeburgers niets dan ergernis verwekt.

En de regering di Rupo? De nuchtere doorsnee Belg beoordeelt haar beleid blijkbaar als ‘behoorlijk’ tot ‘goed’. Kortom, in schooltermen zou zij wellicht een 6,5 à 7 op  10 krijgen. Dit geldt zeker voor de essentiële vakken. Ze is in haar taak geslaagd maar verdient wellicht geen pluim, echter ook geen blaam en zeker geen buis noch afstraffing. Een 8 op 10 zat er hoe dan ook niet in, als men rekening houdt met de bezwarende ‘erfenissen’ uit het verleden, de extra moeilijke internationale context, de financiële en economische crisis en de sinds vele jaren aanslepende communautaire betwistingen; bovendien heeft de ‘vlinderregering’ haar vele noden en problemen in slechts een half ambtstermijn moeten oplossen. Heel wat Belgen zijn er zich wel van bewust dat ‘de ploeg di Rupo’ aldus in feite een sterk staaltje efficiency heeft aan de dag gelegd.
 

Haar meest in ’t oog springende realisaties waren vooral de standvastige ‘unitaire’ samenwerking van de regeringspartners, de quasi volledige uitvoering van het regeringsprogramma, de regulering van de staatsfinanciën, de stevige aanpak van de economische crisis, de grondige sanering van de begrotingen, de correcte invulling van de Europese richtlijnen, het oplossen van de aloude BHV-twistappel, de besnoeiing van de verloning van topambtenaren en parlementsleden, de beperking van de immigratie, de bescherming en het behoud van de nationale fundamentele instellingen, de zesde staatshervorming, de diverse verbeteringen aan de wetgeving inzake de samenleving en de effectieve correcties aan de koninklijke prerogatieven en dotaties.
Zwakkere punten waren voorwaar o.m. de nog steeds veel te ingewikkelde staatsstructuur, het gebrek aan samenwerking tussen de entiteiten alsook de nog steeds toenemende bureaucratie. Vooral de oplossing van de internationale economische concurrentie en de ondersteuning van het bedrijfsleven blijven hete hangijzers.
 

De eindbalans van de jongste ‘nationale unie’-regering blijkt dus positief. België staat weer op velerlei gebied hoog aangeschreven in het wereldforum. Onze nieuwe koning Filip maakte een schitterende entree en ondersteunt door zijn houding en optredens het vertrouwen van de natie. Zelfs de grootste optimisten van een jaar geleden hadden dergelijk welslagen niet kunnen verhopen.

Globaal bekeken zijn de resultaten voor ons Land dus vrij bemoedigend. Een voortzetting van de gunstige trend lijkt aangewezen en 25 mei wordt wellicht een feest.
 

Teveel optimisme is evenwel niet raadzaam. Vastgeroeste meningsverschillen en tegenstellingen bij de meerderheidspartijen dreigen, tijdens de toenemende verkiezingskoorts, opnieuw roet in het eten te gooien. Ze kunnen het gestegen vertrouwen van de bevolking aantasten. Partijbelangen mogen het algemeen belang niet ondermijnen. Integendeel, de noodzaak om eendrachtig samen te werken en tot evenwichtige compromissen te komen is meer dan ooit geboden.
 

Het is duidelijk dat de reactionaire oppositie ernaar streeft de traditionele partijen uit elkaar te drijven. Ze schaamt zich niet hierbij de grofste manoeuvres op te zetten. Wat te denken van de recente uitspraak van de N-VA-ondervoorzitter: “Het hoeft niet per se onafhankelijkheid te zijn. Het kan best dat het confederalisme de laatste stap is die Vlaanderen nodig heeft.”

Met dergelijke prietpraat probeert die partij alweer haar reële betrachtingen te verdoezelen, ten einde de goedgelovige kiezers te verleiden. Nochtans, amper een maand geleden lieten de N-VA-leden in hun confederalismecongres nog eens de partijstatuten bevestigen: artikel nr. 1 hiervan duidt expliciet de Vlaamse onafhankelijkheid als partijdoelstelling aan. Hieruit blijkt meteen onweerlegbaar dat het confederalisme feitelijk het ultieme wapen is om die onafhankelijkheid van Vlaanderen, dus het effectief splitsen en afbreken van België af te dwingen.

De partijbonzen van N-VA beseffen maar al te goed dat deze haring niet kan braden, omdat het overgrote deel der Belgen  - en ook een groot aantal eigen partijleden – het opdoeken van het Land helemaal niet willen. Hun uitspraken en orakels zijn er klaarblijkelijk op gericht de publieke opinie flagrant te misleiden.

Het is de heilige plicht van de overheid dergelijk bedrieglijk gedrag te ontmaskeren en op eenduidige wijze aan de kaak te stellen. De rechtgeaarde burger dient zich hoe dan ook te bezinnen over de toekomst van onze democratie indien dergelijke malafide praktijken de politiek zouden gaan beheersen. Hij kan op 25 mei met klare stem duidelijk maken dat hij dit onzinnig avontuur, dat Vlaanderen naar verluidt bovendien nog 237 miljard euro kan kosten, geen kans wil geven.