Paniekvoetbal

Velen zijn toch wel even geschrokken bij het zien van de nagenoeg complete gele dweil over het Vlaamse landsdeel, daags na de verkiezingen op 25 mei 2014. De ‘grote schoonmaak’ leek meteen een voldongen feit.

Nochtans, de ‘poetsbeurt’ was verwacht en voorspeld. ‘Verandering voor Vooruitgang’ heette zij. Alsof afbraak, zelfgenoegzaamheid, bekrompenheid, misleiding en machtswellust ooit een open, verdraagzame en solidaire maatschappij zouden kunnen tot stand brengen.

Blijkbaar heeft één derde van de Vlamingen de vele waarschuwingen voor het dreigend onheil niet genoegzaam onderkend. De ietwat wanhopige oproep ‘Geloof ze niet!’ kwam te laat en klonk te zwak. In gans de nochtans bitsige verkiezingscampagne is de essentie van deze confrontatie ternauwernood ter sprake gebracht. De heikele queeste werd door de N-VA-leider met een lachertje als een futiele ‘echtscheiding’ afgedaan.
 

Het ‘succes’ van de hele Vlaams-nationale show valt niet te ontkennen. In één reuzachtige vloedgolf werd het ganse strijdtoneel overspoeld. Enkele uren later leek Vlaanderen wel een ander land.

Edoch, spoedig bleek de hele gele tsunami – die ons toch ook even aan ene ‘zwarte zondag’ herinnerde – eerder een schijnvertoning te zijn. Zeker, het Vlaams extremisme had (opnieuw) een indrukwekkende reeks posities verworven, maar de traditionele Vlaamse partijen die van de federale vlinderregering Di Rupo deel uitmaakten, waren geenszins afgeslacht; alle hadden standgehouden, enkele boekten zelfs nog een (kleine) winst.

Alea jacta est, zei Julius Caesar, nadat hij met zijn leger de grensrivier Rubicon overgestoken was. Dit was zoveel als een oorlogsverklaring aan de Romeinse Senaat. De teerlingen zijn geworpen. Zo’n vaart zal het nu toch wel niet lopen.

Bij nader onderzoek van alle verkiezingsuitslagen komt immers aan het licht dat de veldslag niet meer dan (opnieuw) een Pyrrusoverwinning had opgeleverd. Zeker, de N-VA heeft haar conto rijkelijk aangedikt, maar dit gebeurde klaarblijkelijk enkel op de rug van Het Vlaams Belang en LDL.

De Vlaamse partijen die deel uitmaakten van de regering Di Rupo kwamen versterkt uit de strijd: ze behaalden samen zelfs een meerderheid.

Geen reden dus voor N-VA om nu erg hoog van de toren te blazen. De partij behaalde wel een forse stemmenwinst maar vertegenwoordigt nog steeds minder dan één derde van de Vlaamse bevolking. Genoeg dus om het initiatief te nemen bij de preliminaire consultaties maar niet voldoende om het meteen voor het zeggen te hebben en nog minder onontbeerlijk om deel te nemen aan of de leiding op te eisen van een nieuwe Vlaamse of federale regering.

Niemand kan beweren dat het aantal ‘confederalisten’ of ‘anti-Belgicisten’ in ons Land is toegenomen; enkel de ‘malcontenten’ hebben deze keer samengespannen. Het valt wel te vrezen dat deze nieuwe ‘Vlaamse concentratie’ de aanloop wordt tot een steeds radicaler machtsvertoon.

Helaas, amper een paar weken na deze fnuikende 25 mei 2014, doemen reeds de eerste symptomen op van het dreigend onheil. Terwijl onze Rode Duivels, op de vleugels van een beloftevolle voorbereiding en een legioen supporters  vertrokken naar het WK in Brazilië, ontwikkelde zich opnieuw twijfel, gefoefel en besluitloosheid in Belgenland. Nog vooraleer ons nationaal team in Brazilië aan de slag kon, waren onze politici in eigen land reeds verwikkeld in een potje paniekvoetbal van jewelste. De verkiezingsuitslagen waren nog niet eens allemaal gekend of sommigen waren reeds volop bezig hun tegenstanders de loef af te steken. Wie de eerste trap uitdient, heeft wellicht een voetje voor, zo dacht men. In de kortste keren hebben de partijen zich ingegraven en voor rugdekking gezorgd. De grote beloften van de felle verkiezingsstrijd werden voorlopig in de doofpot gestopt, de heilige eden diepgevroren. Plots is er geen sprake meer van hoge principes zoals democratie, solidariteit, samenwerking, verstandhouding. Nu gaat het blijkbaar nog louter om de macht, de eigengereidheid, het grote gelijk.

De tijd voor de echte confrontatie, de essentie en het ultieme compromis moet nog komen.

Hoe en wanneer dit weer zal aflopen, weet niemand. Wordt het wereldrecord der 541 dagen geklopt? Het is zeker te vroeg om nu reeds te wanhopen. Dat eens te meer onze ganse staatsstructuur, onze economie, onze duurzaamheid, onze verworvenheden, de welvaart en het welzijn van de ganse bevolking in de tocht staan, is zeker.

Misschien brengen de Rode Duivels het goede nieuws uit Brazilië? Dromen mag nog.