Kruispunt / Opinie

Nationale Unie: solidariteit

De onderhandelingen van de acht partijen, met het oog op een grote staatshervorming en de samenstelling van een nieuwe regering, zijn ver gevorderd. De besprekingen verlopen in een sfeer van redelijkheid, evenwicht en wederzijds begrip. De communautaire voetangels en klemmen, die de verstandhouding van onze beleidsmensen al decennia lang ondermijnden, zijn eindelijk opgeruimd. De hoop is gerechtvaardigd, dat de nieuwe regering spoedig kan gevormd worden en deze meteen de wezenlijke grote financiële en economische problemen en de dringende staatsbegroting kan aanpakken.

Niemand kan ontkennen dat het communautair akkoord een moeizaam proces geworden is. De acht partijen die deelnamen aan het overleg hebben maandenlang, soms zelfs in de nachtelijke uren, als ’t ware het onderste uit de kan moeten halen. Ze zijn onderweg zelfs meerdere keren klem gelopen. Maar de vaste wil om te slagen en vooral de bereidheid van allen om het voortbestaan van het Land en het welzijn van de natie te vrijwaren, hebben telkens geprimeerd. Ze zijn er, na een historisch nooit geziene inspanning en in een geest van herwonnen eendracht, in geslaagd om een volwaardig akkoord te sluiten. Eindelijk krijgt België weer een stevige en evenwichtige grondslag, om verder op te bouwen. De banden zijn gesmeed om het Land een betere toekomst te verzekeren. De bevolking kan weer hoopvol ademen.
De nationale partijen hebben gedaan wat van hen verwacht werd: water bij de wijn. Zo hoort het, in een echte democratie. Met bekrompen fanatisme en afbraakpolitiek valt immers geen land te bezeilen.
Het staat vast dat dergelijke ‘nationale unie-overeenkomst’ nooit met de participatie van de N-VA, die overigens uit eigen beweging en moedwillig heeft afgehaakt, zou gelukt zijn. Haar ingesteldheid tegen het voortbestaan van België, overeenkomstig de grondbeginsels in haar statuten, evenals haar aangeboren afbraakpolitiek waren onverzoenbaar met het door de meerderheid beoogde doel. Men kan niet tegelijk meewerken en tegenwerken.

Het thans behaalde resultaat is, voor zover bekend, verrassend uitgebreid, complex, ingrijpend en tegelijk evenwichtig. Sommigen beschouwen het als de grootste (6e) staatshervorming van de Belgische geschiedenis. Van ouds ingebakken miskleunen zijn verwijderd, zelfs heilige huisjes afgebroken. Er wordt ook uitgepakt met uitgekiende ingrepen en hoopwekkende innovaties.

Reeds vooraleer de onderhandelaars hun besprekingen hadden afgerond, werden zij door hun tegenstanders overladen met gemakkelijke en lichtvaardige kritiek.
Diegenen die aan de zij- of overkant zijn blijven staan, noemen de bereikte overeenkomst een misbaksel. Natuurlijk beantwoordt zij niet aan hun extreme bedoelingen. Zij weerlegt nochtans volkomen hun vaak geponeerde stelling dat de gemeenschappen in ons Land zo verschillend zijn dat samenleven onmogelijk wordt. Tal van recente ontwikkelingen tonen bovendien aan dat de samenwerking en verstandhouding van de gemeenschappen, zeker in de internationale context, een absolute noodzaak is.

De constructieve hervormers hebben het Land behoed voor een fatale splitsing en een hachelijk avontuur. Ze hebben de Rubicon overgestoken maar Rome is nog veraf. Er is immers nog heel wat werk op de plank.
De acht partijen vormen weliswaar een voldoende democratische meerderheid. Om in hun hoopgevende opzet te slagen zal echter een stevige solidariteit vereist zijn. Kortzichtige politieke spelletjes of eigenbelang zijn uit den boze. Het nationaal belang moet blijven primeren.

JMP
09.10.2011
Toon alle berichten in Kruispunt / Opinie
JMP-Trends © 2024