Perceptie

Waar gaan we naartoe?

Het regeringsbeleid in ons Land, met premier Charles Michel aan het hoofd (sic), is blijkbaar in een beslissende fase beland.

Het getreuzel met de fameuze tax shift blijft maar duren en kan nog alle kanten uit. De regeringspartijen zitten blijkbaar niet op hetzelfde spoor. Het gaat amper vooruit, soms weer een eind achteruit.  Naar eigen zeggen willen ze nochtans voor het zomerreces in het station aankomen.

In plaats daarvan verspelen ze hun tijd met allerlei gekibbel. Ze gunnen elkaar geen duimbreed en pogen zich tussendoor te profileren met fantasierijke voorstellen, net alsof er ons binnenkort nieuwe verkiezingen te wachten staan. Bepaalde coalitiepartners zetten middelerwijl volop hun pionnen uit en jagen heimelijk naar hartenlust op andermans terrein.

De premier poogt wel het hoofd koel te houden. Stoïcijns aanschouwt hij het ongewoon steekspel, af en toe kan hij zich amper weerhouden even de puntjes op de i te zetten…

Zelfs de ‘grote leider’ krijgt het – naar eigen zeggen - op zijn heupen. In het parlement krijgt men hem nochtans steeds niet te zien. Met de regelmaat van een klok verschijnt hij wel, onder diverse gedaanten, in de media. Zelfs uit New-York deed hij zijn zegje.
Het gerommel in de Wetstraat en het gekrakeel op de tribunes bevallen hem niet, zo zegt hij. Dit had hij, met de kracht van de verandering, duidelijk niet zo verwacht. Het zoenoffer van de communautaire ‘stilstand’ heeft, zo beseft hij wel, niet alle duivels kunnen temmen. Na de turbulente wittebroodsweken waren de gemoederen immers ietwat bedaard. De stellingen waren ingenomen, het werd tijd voor wat rust en diepgang. Ook hij werd het er toen over eens dat het wederzijds gekibbel moest stoppen. Hoelang de ‘wapenstilstand’ kan standhouden zal de toekomst uitwijzen.

Keerpunt

Wonder boven wonder. Het ‘geheimzinnige’ communautair ‘akkoord’ heeft toch enigszins een tijdelijke pacificatie opgeleverd. Dit is alvast een pluspunt waar ons Land alle baat bij heeft. We dienen ons evenwel alsnog niet te veel illusies hierover te maken. Er is en blijft in de N-VA zeker een kern van - al dan niet – extremisten die streven naar de splitsing van België en een ‘onafhankelijk’ Vlaanderen. Deze ‘tijdbom’ is geenszins ontmanteld; het ‘wapen’ kan overigens best ook – te gelegener tijd – als dreigmiddel aangewend worden. Dit zijn wellicht slechts ‘zorgen voor morgen’.

Deze ‘gewapende vrede’ heeft nochtans alvast ook een ander keerpunt mogelijk gemaakt. De gestage lastercampagne t.o.v. de Koninklijke familie is in ruime mate afgenomen, zelfs quasi stilgevallen. Dit hebben we overigens vooral te danken aan de Vorst en zijn gezin zelf. Het bewind van Filip is – in weerwil van vele voorspellingen – wijs en voortreffelijk, het optreden van Mathilde innemend en charmant. De Belgen mogen zich fier en gelukkig prijzen met hun ‘modern’ staatshoofd. Hij is in deze onzekere tijden onbetwistbaar de ‘sterkhouder’ van hun Land.

Helaas, de ellende komt heden uit het buitenland. De Grexit bedreigt de broederschap in Europa, de vluchtelingencrisis rond de Middellandse zee treft ons werelddeel in het hart. De bakermat en de hoeders van de democratie worden voor hun verantwoordelijkheid gesteld. Hoe dan ook, er staan ons nog harde noten te kraken.

De afloop en de gevolgen zijn niet te voorzien. Zijn we de lessen van het verleden dan echt vergeten?