De Waanzin

Het was wat stil geworden aan het westelijk front. De straten in de hoofdstad van Europa lagen verlaten, de metro’s waren stilgelegd, de scholen gesloten. Gewapende soldaten bewaakten er de openbare gebouwen, het hoogste terreurniveau was afgekondigd.
Het ‘kibbelkabinet’ was met verstomming  geslagen. De excellenties, overmand door zorg en twijfel, hadden kringen onder de ogen.

Nochtans, pas enkele weken eerder leek het vertrouwen te dagen. De dreiging van de Grexit werd bedwongen; de massale exodus van de vluchtelingen uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten naar West-Europa geraakte enigszins gekanaliseerd en opgevangen. Dan plots, de avond van 13 november – bijna  één jaar na de moord-raid op de redactie van Charly Hebdo -, sloeg Islamitische staat toe in Parijs: de nieuwe ‘oorlog’ in het Westen was uitgebroken.

Meteen werd ook ons land in de terreurdreiging betrokken. De schrik sloeg toe. De federale regering werd zwaar op de proef gesteld en sloot, o wonder, de rangen. De bescherming van de bevolking en de jacht op de terroristen werden prioritair en eisten van haar een fors en eendrachtig optreden. Er was geen tijd noch goesting meer voor veel geleuter en dwarsdrijverij.

De losgeslagen waanzin van de jihadisten houdt sindsdien ook ons land in zijn greep. Niet enkel het thuisfront ondergaat de terreur, ook ons fregat F930 Leopold  I – dat het Franse vliegdekschip Charles De Gaulle escorteert voor de Syrische kust - vaart in de eerste lijn.

De jacht op enkele ontsnapte salafistische handlangers blijkt geen gemakkelijke klus te zijn. Zelfs een wereldwijde coalitie zal het extra moeilijk krijgen om de waanzin te ‘vernietigen’… Het zal wellicht jaren duren eer de dreiging bedwongen lijkt.

De ‘keerzijde’ van deze ‘drôle de guerre’ laat zich tot nu toe vooral gevoelen op het thuisfront. De ‘wankele’ communicatie  van de overheid wekt wantrouwen. Dankzij de (tijdelijke en onzekere) verlaging van het dreigingsniveau zijn de schrik en het wantouwen van de bevolking wat afgenomen, maar elkeen beseft wel dat er ons nog nieuwe aanslagen te wachten staan. Wellicht kan de oprichting van een speciale commissie, die een open en constructieve dialoog ter zake tussen de politieke partijen mogelijk maakt, enig soelaas bieden.

 De regeringspartners hadden trouwens reeds eerder de rangen gesloten. Ondanks het heikel steekspel van ’de grote leider’ achter-de-schermen was - als het ware vanzelf – een ‘eendrachtig’ optreden tot stand gekomen, dat tot dan toe bijna onmogelijk geacht werd. Hoelang dit ‘verstandshuwelijk’ zal standhouden, valt natuurlijk nog af te wachten; deze stap weerlegt alvast enigszins de internationale schimp als zou het kleine Belgïe de Europese bakermat van IS en een ‘failed state’ geworden zijn.
Voorwaar, ook N-VA schaart zich (voorlopig?) om de Belgische vlag. Koning Filip bekwam zelfs een vrijgeleide om de hulp van zijn Marokkaanse evenknie, Koning Mohammed, in te roepen. Maar een tussendoor-wellness-week-eindje in het Franse Quiberon werd hem door sommigen niet eens meer gegund. Deze ommekeer – hoe symbolisch ook – kan nochtans een aanzet geven tot nog meer (noodzakelijke) verstandhouding.

Wie weet hoe de apocalyptische waanzin van de enen kan bijdragen tot de redelijkheid van de anderen.
We horen optimistisch te blijven. Aan de Weltuntergang zijn we heus nog niet toe.