Gezond Verstand

Twee maanden na de schokgolf van 22 maart 2016 organiseerden Koning Filip en de regering Michel gezamenlijk een waardige herdenkingsplechtigheid in het koninklijk paleis. De keuze van deze locatie belichaamde volkomen de eerbied, ernst en betekenis  van dit nationaal bezinningsmoment.
De gezagdragers betuigden aldus, in naam van de ganse bevolking, de vereiste eerbied en steun aan de families van de 32 onschuldige dodelijke slachtoffers en de honderden gewonden; ze betoonden tevens hun waardering en dank aan de vele hulpverleners die na de tragische gebeurtenissen blijk hadden gegeven van een bewonderenswaardige inzet, deskundigheid en solidariteit.

De IS-aanslagen in de luchthaven van Zaventem en aan het metrostation Maalbeek waren weerzinwekkende terreurdaden die het geweten van de ganse mensheid – die naam waardig – hebben geschokt.

Kranig optreden

Ons Land heeft op passende wijze gereageerd op de waanzinnige mokerslagen van die wreedaardige pseudo-Islamfanaten: onze politiediensten en speurders hebben de snode daders vrij spoedig kunnen ontmaskeren, inrekenen en uitschakelen. Met vereende krachten en besluitvaardigheid werd ook de aangebrachte materiële en economische schade reeds in ruime mate bedwongen en hersteld. Het menselijk leed was helaas onherstelbaar.

Verbondenheid

Ten onrechte werden de Belgische beleidslieden en veiligheidsdiensten wegens hun tekortkomingen met de vinger gewezen; ons Land werd zelfs – al te lichtvaardig – door sommigen als ‘failed state’ bestempeld. Tegen blinde en onzinnige terreur is helaas weinig verweer.

Integendeel: de regering Michel heeft in uiterst moeilijke omstandigheden eendrachtig blijk gegeven van verbondenheid, slagkracht en doeltreffendheid. De bevolking heeft met forse edelmoedigheid en solidariteit op deze woeste wandaden gereageerd.

Onruststokers

Deze tragische gebeurtenissen zijn nauwelijks enigszins bedwongen – hoewel nieuwe aanslagen nog steeds niet uitgesloten zijn – of deze wonderbare weerbaarheid van de natie wordt opnieuw belaagd door eigen landgenoten.

Terwijl de overheid zich inspant – en er stilaan in slaagt – om de tewerkstelling  aan te zwengelen en de staatsfinanciën op het goede spoor te zetten, poogden sommigen met stakingen en betogingen het Land plat te leggen; anderen proberen – ondanks de overeengekomen communautaire standstill – de bedrieglijke staatshervorming weer op tafel te brengen.

België dat reeds zozeer geteisterd werd door allerlei onheil en miserie – het vluchtelingenprobleem, het IS-terrorisme, de onverantwoorde besparingen, de Brexit en noem maar op – wordt eens temeer belaagd in zijn voortbestaan. Onder het mom van ‘verandering’ en ‘vooruitgang’ betrachten kortzichtige politici, overeenkomstig hun statuten, de zgn. ‘onafhankelijkheid’ van Vlaanderen; concreet behelst zulks de splitsing van België, wellicht de totstandbrenging van een confederatie, misschien zelfs een vorm van samenhang van Vlaanderen bij Nederland.

Het (geheim) pact

Bij de vorming van de regering Michel zou overeengekomen zijn dat op het einde van de legislatuur de herziening van de grondwet zou mogelijk gemaakt worden. In afwachting hiervan stemde de N-VA erin toe tijdelijk een ‘communautaire stilstand’ in acht te nemen. Hoewel de premier het bestaan van dit ‘geheim pact’ eigenlijk nooit heeft bevestigd, heeft de N-VA aan dit akkoord toen vrij spoedig ruchtbaarheid gegeven. Hoewel de partij haar ware betrachtingen ter zake flink heeft verdoezeld, heeft ze de afgesproken deal herhaaldelijk overtreden. Meestal hebben de andere meerderheidspartijen daaraan diplomatisch slechts weinig aanstoot genomen.

Knauw

Het hek was eens te meer van de dam toen de Vlaamse minister-president Geert Bourgeois (N-VA) op de vooravond van de Vlaamse feestdag in Kortrijk haast triomfantelijk aankondigde dat de herziening van de grondwet in 2019 moet plaatsvinden. De vatbaarverklaring hiervan beoogt - zo staat geschreven – de splitsing van het Land.

Dat deze poging tot communautaire doorbraak op vinkenslag zat, was al een zestal maanden eerder aan het licht gekomen door de oprichting van een werkgroep van N-VA-deskundigen, die belast werden met de voorbereiding van dit manoeuvre.
Dergelijke operatie zou nochtans de instemming moeten bekomen van tweederden van de parlementsleden. Deze machtsgreep zou zonder twijfel het Land opnieuw in een communautaire storm van jewelste  storten.
Door deze aangelegenheid nu reeds weer te berde te brengen, n.a.v. de Vlaamse feestdag dan nog wel, heeft de minister-president de lopende communautaire (schijn)vrede alleszins een flinke knauw toegebracht.

Sneer

Voortgaande in zijn gelegenheidsretoriek kon de minister-president zich niet weerhouden een flinke sneer uit te delen aan onze franstalige landgenoten.
Blijkbaar was hij, zoals een groot deel van de bevolking, in zijn wiek geschoten wegens de recente stakingen en baldadigheden, die in Wallonië heel wat langer en heftiger verliepen dan in het Vlaamse landsgedeelte. Hij leidde hieruit af dat de ‘culturen’ van noord- en zuid niet overeenstemden en voegde er smalend aan toe dat ‘de taalgrens dus ook een stakingsgrens’ geworden is en dat ‘de Vlamingen hierop spuwen’.
Deze uitlatingen van de N-VA-kopman zijn niet enkel bij de oppositie maar ook de andere meerderheidspartijen zwaar aangekomen. Premier Charles Michel (MR) gaf zijn ongenoegen te kennen: ”Dit is niet het taalgebruik voor een minister-president” zei hij, bij de aanvang van de 11 juliviering in het Brusselse stadhuis. Niettemin zaten de twee nadien nog naast elkaar op de eerste rij, en kon er blijkbaar nog een geestigheid vanaf. Toch viel het op: er was een haar in de soep.

‘Beeldspraak’

Geert Bourgeois zelf achtte de commotie overtrokken. “Het gaat om één zinnetje” verduidelijkte hij; ”mijn uitspraak was vooral bedoeld om het beeld te versterken dat de Vlamingen de stakingen beu zijn”.

Een flauw excuus is dit; (bijna) iedereen, hij weze Waal, Brusselaar of Vlaming, wil af van het stakings- en afbraakgedoe. Maar spuwen doet men niet, allerminst op landgenoten.

Gezond verstand

De vorige staaatshervormingen, die tot doel hadden de gewesten meer slagkracht te geven, hebben in werkelijkheid reeds op diverse terreinen nog meer onenigheid gesticht en de tegenstellingen aangescherpt; dit heeft ertoe geleid dat ons huidige staatsbestel bijna, zowel intern als op internationaal vlak, onwerkbaar geworden is. Dit heeft ons zelfs (ten onrechte) de spotnaam ‘failed state’ bezorgd.

In plaats van verdeeldheid heeft ons Land klaarblijkelijk meer eenheid en samenwerking nodig; ene Vlaxit zal ons Land zeker geen heil brengen.

Herfederalisme op specifieke terreinen is, in tegenstelling met het bekrompen en misleidend confederalisme, een positief project.

Gelukkig geven de ware Belgen nog altijd blijk van gezond verstand. Ze zijn werkzaam, vooruitstrevend, volhardend en standvastig. Ze leven niet boven hun stand maar komen er wel.