Nationale Unie: dè kans

Eindelijk is het zover: een lichtpunt aan het einde van de tunnel. Welgeteld 228 dagen na de onthutsende federale verkiezingsuitslag van 13 juni 2010, die zoveel verwarring en onzekerheid teweegbracht, is er weer uitzicht op de samenstelling van een betrouwbare en constructieve regering. Het voorstel van PS-voorzitter Elio Di Rupo, één der twee ‘geprivilegieerde partners’ van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte, is ingeslagen als een bom. Hij wil een einde stellen aan de aanslepende impasse door het oprichten van een regering van Nationale Unie. De eerste reacties zijn nog, vooral aan Vlaamse zijde, eerder terughoudend. Blijkbaar zijn sommigen geschrokken van zoveel gedrevenheid en doortastendheid. Of hebben zij schrik van hun eigen schaduw?

Na de maandenlange blokkering en aperte besluiteloosheid van de zeven onderhandelaars zou men nochtans eerder verwachten dat iedereen een zucht van verlichting zou slaken. Totnogtoe werden alle concrete voorstellen die tot een akkoord konden leiden, al vlug in de grond geboord; de ene achtte het teveel, de andere te weinig. Het voorstel van Di Rupo daarentegen neigt tot een globale overeenkomst en samenwerking, waarin iedereen wat water in de wijn doet, ten einde het Land weer op de sporen te krijgen. De bereidheid van de Franstaligen om aan een aantal heikele betrachtingen van de Vlamingen, zoals BHV en de responsabilisering van de gewesten, tegemoet te komen, wordt gewaarborgd. Het is duidelijk dat hij de meest prangende twistpunten van het verleden eens en voorgoed wil opruimen en de weg wil effenen voor een betere toekomst, in samenhorigheid en verstandhouding.
Alle ‘democratische’ partijen, ook de N-VA, worden uitgenodigd aan dit project mee te werken. Wat kan hen weerhouden dit aanbod een kans te geven? Het moment is gekomen om de redelijkheid te laten zegevieren.
Geen enkele politicus kan de oproep van de jongeren in de Shame-betoging in de wind slaan. Niet enkel de 34.000 (of meer) stappers maar ook honderdduizenden landgenoten van de zwijgende meerderheid willen dat de politici hun verantwoordelijkheid opnemen. De enge partijpolitiek moet wijken voor het algemeen belang.
De eerste reacties op Di Rupo’s oproep zijn, althans aan Vlaamse zijde, eerder negativistisch of terughoudend. De N-VA maakt er zich wat goedkoop vanaf door het voorstel als een ‘theaterstukje’ af te schilderen. De schrandere en assertieve Bart De Wever zelf moet op dat stuk nochtans voor zijn ‘geprivilegieerde partner’ geenszins onderdoen: zijn optreden als kandidaat ‘slimste mens’ en zijn Latijnse one-liners liegen er niet om. Die gevleugelde woorden heeft hij nochtans ook maar op de schoolbanken meegekregen en kan hij in geval van nood ook altijd achteraan in de Dikke van Dale terugvinden. Als historicus moet hij ook wel beseffen dat een Nationale Unie-regering helemaal geen theater is, maar wel een reële uitkomst biedt. Dat dit laatste voor hem wat ongelegen komt, is voor iedereen wel duidelijk.
De kritiek van de ‘woordvoerders’ van de andere Vlaamse partijen is wellicht meer begrijpelijk; zij nemen vooral aanstoot aan het feit dat Di Rupo zijn optie (die nochtans niet helemaal nieuw is) bekendmaakte aan zijn achterban tijdens een nieuwjaarsreceptie en niet vooraf, achter de schermen, aan de andere onderhandelaars. Hoezo, de koninklijk bemiddelaar had toch reeds zijn ontslag bij de Koning ingediend? Nogal wiedes dat hij zijn gesprekspartners niet vooraf heeft ingelicht: zijn voorstel zou al (binnenskamers) afgeschoten zijn vooraleer hij zijn kaarten op tafel had gelegd!
De dreigende ‘regime-crisis’ bezorgt, naar verluidt, onze Koning heel wat kopzorgen. Hem komt, eens te meer, de taak toe de gordiaanse knoop door te hakken. Hij moge weten dat de overgrote meerderheid van de bevolking achter hem staat.
De politici die geroepen zijn de natie uit het slop te halen - daarover gaat het eigenlijk, om niets anders - mogen voor de gelegenheid even de gevleugelde woorden van Shakespeare (Hamlet: 3, 4) in overweging nemen: ‘O shame! where is thy blush?’. O, schaamte! Waar is uw blos?
Iedereen wordt er intussen ontzettend moe van. Gelukkig kunnen we ons nu nog optrekken aan de schitterende prestaties van onze An-Sophie Mestach en Kim Clijsters, aan de wereldtop in de Australian Open!