<Surrealistisch!>

De TV-kijkers hebben Bart De Wever zelf, een paar dagen voor de verkiezingen, tot tweemaal toe het woord horen grommen. Toen hij toestapte op de meute journalisten, fotografen en cameralui die hem stonden op te wachten, kon hij zijn verbazing blijkbaar niet meer in bedwang houden. Ogenschijnlijk had hij dergelijke opdringerige belangstelling van de internationale pers niet verwacht. Hij had hen nochtans, naar eigen zeggen, zelf uitgenodigd om hen diets te maken dat hij België geenszins wou uiteenscheuren en dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen.

Hij deed wel degelijk zijn best om in alle talen de gemoederen te kalmeren, maar niemand geloofde hem. De Belgen die hem al een hele tijd aan het werk hebben gezien, weten ook wel beter. Het streven naar de Vlaamse onafhankelijkheid staat wel degelijk in het basisprogramma van zijn partij en hij heeft deze eindbetrachting ook in de laatste maanden nog herhaaldelijk bevestigd. Of hij dit nu onmiddellijk of trapsgewijze wil tot stand brengen doet er eigenlijk weinig toe. Hoe dan ook zullen het ‘verrottingsproces’ en de ‘verdampingspolitiek’ het land en zijn bevolking onnoemelijke schade berokkenen.

De spontane uitlating ‘Surrealistisch!’ van De Wever, bij het vaststellen van de heftige beroering die zijn ambities en plannen zelfs in het buitenland verwekten, laat uitschijnen dat hijzelf geschrokken was van de verstrekkende gevolgen van zijn strategie en tevens niet ten volle bewust was van zijn grote verantwoordelijkheid; hij gaf op die manier immers te kennen dat de internationale bezorgdheid over het voortbestaan van België overdreven of ongegrond was; hij poogde nadien overigens de perslui hiervan te overtuigen door openlijk verklaringen af te leggen die volkomen tegenstrijdig waren met hetgeen hij voordien steeds voor binnenlands gebruik had verkondigd.

Desalniettemin heeft Bart De Wever zijn ultranationalistische partij een monsteroverwinning bezorgd. Het staat nochtans vast dat vele kiezers op die manier vooral hun wrevel tegenover de politiek in ’t algemeen en de handelwijze van sommige politici in ’t bijzonder hebben te kennen gegeven; hun stem was vooral een uiting van protest, een signaal van onvrede, een oproep tot verandering, ja zelfs een publieke afstraffing van het gevoerde wanbeleid. Heel wat gezagsdragers die het wellicht nochtans goed menen met dit land en zijn bevolking, hebben jarenlang schromeloos gefaald. Zij hebben uit onkunde of uit enge partijpolitieke overwegingen de noodzakelijke dialoog belet of gehinderd en de hoognodige aanpassingen van de staatsstructuur gedwarsboomd; ze hebben ook nagelaten de samenhorigheid door het instellen van een nationale kieskring te verstevigen.

De traditionele partijen hebben bovendien, zeker tijdens de kiescampagne, onvoldoende duidelijkheid geschapen over de gevolgen van een extremistische koerswending die nochtans, o.m. wegens de overdreven mediahype, voorspelbaar was en tevens herhaaldelijk in de opiniepeilingen aan het licht werd gebracht. De stugge houding en het onbegrip van sommige politici in het zuiden van het land hebben in ruime mate bijgedragen tot de tweedracht en de vertrouwensbreuk.

Hoe het nu verder moet is alsnog onduidelijk. Eén zaak staat nagenoeg vast: de pogingen van de ‘nieuwe orde’ om een stabiele regering tot stand te brengen, laat staan om haar doelstellingen aan de natie op te dringen, zijn tot mislukking gedoemd. De overgrote meerderheid van de Belgen weigert de splitsing van het land, zo ver is duidelijk. Zelfs als de extremisten, mits grote toegevingen - die ze totnogtoe steeds geweigerd hebben -, erin slagen in beide landsgedeelten aanvankelijk voldoende ‘bondgenoten’ te vinden, dan nog zal deze fundamentele tweespalt vroeg of laat tot onoverkomelijke moeilijkheden en een breuk leiden. De kans is groot dat we eerlang opnieuw in een impasse geraken en dat alles dan te herbeginnen valt. De sociale, economische en financiële schade die ons land intussen hierdoor zal lijden, is niet te overzien.

Het positieve van het verhaal is evenwel dat de bevolking en de politici aan beide kanten van de taalgrens nu toch eindelijk - zo hopen wij althans - beseffen dat een evenwichtige staatshervorming ‘zonder verwijl’ hoogst noodzakelijk is. Mogen de échte staatslieden, in deze cruciale dagen voor het voortbestaan van ons land, nu hun verantwoordelijkheid opnemen!