Verademing

Op zowat een jaar voor de ‘moeder van alle verkiezingen’ is zowaar een periode van relatieve rust en bezadigdheid ingetreden. De extreem Vlaamse partijen profileren hun pioniers, verstevigen hun posities en matigen – voorlopig - hun verbaal geweld. Middelerwijl ruimen zij wel de ‘Belgische symbolen’ op in de door hen ’veroverde’ gemeentehuizen en straten, en maken zij meteen duidelijk wie het daar nu voor het zeggen heeft. Kortom een voorproefje van wat gans Vlaanderen te wachten staat, mochten zij ooit aan het bewind komen.
 

Dit alles was te verwachten en voorspeld. Het pluspunt is wel dat een en ander duidelijker geworden is. Voorbij is de tijd dat zij hun ware bedoelingen verdoezelden en het kiezerspubliek een rad voor de ogen draaiden. Ze geven nu wèl openlijk toe dat er (momenteel) ‘geen meerderheid’ bestaat voor een ‘zelfstandig’ of ‘onafhankelijk’ Vlaanderen; ze opteren nu eerder voor een ‘confederatie’. Zo is de verwarring weer hemelsbreed: ze weten maar al te goed dat andere partijen een gans verschillende betekenis hechten aan het woord ‘confederatie’. In werkelijkheid streven de Vlaams-nationalisten – althans hun leiders – wel degelijk naar een splitsing van het Land. De NV-A-statuten zijn niet afgezworen.
 

Intussen is de regering ‘in topvorm’, zo houdt Elio Di Rupo staande. Er zijn redenen om deze forse uitspraak enigszins te relativeren. Het klopt wel dat de regeringspartijen betrekkelijk goed samenwerken en tot dusver reeds meer gerealiseerd hebben dan een aantal van hun voorgangers samen. Di Rupo kan zich er alvast op beroemen te doen wat een ander nog steeds belooft. De ruim 500 dagen regeringloosheid heeft hij gecompenseerd met 500 dagen prestaties. Dit alles in aartsmoeilijke internationale crisistijd.

De recente regeringsbeslissing om de harde besparingsronde van de voorbije maanden tot na de verkiezingen – dus tijdelijk – in toom te houden, biedt ons Land intussen de kans om weer wat op adem te komen. Deze maatregel lijkt op het eerste zicht wel een gebaar van zwakheid of opportunisme maar draagt er ongetwijfeld toe bij om het vertrouwen van de bevolking te herstellen. Zij kadert overigens in de diverse positieve resultaten die tot dusver door ons Land ook op internationaal vlak behaald zijn. De reeds eerder besliste saneringen worden bovendien gehandhaafd. Tevens is de hoop gewettigd dat de volgende  besparingsronde in een enigszins gunstiger economisch en monetair klimaat zal kunnen uitgevoerd worden. Nu reeds kan de regering profiteren van enkele onverwachte meevallers zoals de ontdekking van de off-shore kapitalen en de verkoop van ‘’Bad Bank’ Fortis.

De regering Di Rupo geeft aldus ook een signaal van vertrouwen in de toekomst. Zij beseft wel degelijk dat de huidige nationale unie geroepen is haar taak ook na de verkiezingen in mei 2014 voort te zetten. Ons Land heeft – zeker in de huidige omstandigheden – nood aan stabiliteit. Dat de huidige ‘vlinder-regering’ in staat is die stabiliteit te verzekeren, heeft zij in alle geval reeds afdoende bewezen. Die ‘rustige vastheid’ is er inderdaad gekomen door de ‘verandering’ die anderen enkel beloofden maar geweigerd hebben zelf mee te realiseren.

In dit kader is ook de continuïteit van onze parlementaire monarchie een elementaire vereiste. Het verhaal van de tegenstanders dat ons Vorstendom niet thuishoort in onze democratie is nonsens. Ons regime is immers – zoals wij in vorige bijdragen reeds aantoonden – wel degelijk op democratische wijze tot stand gekomen; het werd uitdrukkelijk en met aandrang door onze overgrootouders zorgzaam en stevig opgebouwd. Het is wel evident dat een bijna twee eeuwen eerder opgericht systeem aan de moderne evolutie kan aangepast worden. Ook dit wordt overigens, met de instemming van de Koning zelf, door de huidige regering gerealiseerd.

De troonsafstand van Koning Albert II , die door sommigen gewenst of binnenkort verwacht wordt, zal waarschijnlijk, behoudens onverwachte gebeurtenissen, pas na de verkiezingen plaats vinden. De te verwachten harde kiesstrijd is, om diverse redenen, zeker geen gunstig kader voor een serene machtsoverdracht.

De hoop is gewettigd dat de resultaten van de stemming in 2014, die wellicht ten dele de allures zal krijgen van een referendum, de stabiliteit van het Land zullen verzekeren. Dit zou meteen de weg effenen voor Prins Filip en de uitvoering van een stevig relanceplan.