Kruispunt / Opinie
< Pagina 5 van 12 >

De Tweesprong [II] (39)

2012-2014

De Koninklijke kersttoespraak heeft bij sommigen heel wat onnodige wrevel verwekt. De betrokkenen achten het blijkbaar misplaatst of fout of onverantwoord dat de Vorst zijn landgenoten aanspoorde tot waakzaamheid. “De crisis van de jaren dertig en de populistische reacties die ze teweegbracht mogen niet worden vergeten” stelde hij letterlijk; “In de verwarde tijden die we nu meemaken, moeten we waakzaam blijven en de populistische betoogtrant helder doorzien. Altijd zoeken ze naar zondebokken voor de crisis, ofwel zijn het de vreemdelingen ofwel landgenoten uit een ander landsdeel. Zulk betoog komt vandaag vaak voor in talrijke Europese landen, ook bij ons”. Hij besloot: “Men heeft gezien welke rampzalige gevolgen dat voor onze democratie heeft betekend.”

De kerstboodschap was eigenlijk en hoofdzakelijk een oproep tot de bevolking om ‘de krachten te bundelen om een geloofwaardig antwoord te vinden op de tewerkstelling en de competitieviteit’. De waarschuwing aan het adres van het ‘populisme’ was enkel een kort onderdeel van de toespraak.
Te bemerken valt dat de Vorst geen enkel partij of beweging met name heeft aangeduid. Iedereen weet genoegzaam dat heel wat politieke constellaties zich aan populisme bezondigen, de een al meer dan de andere, natuurlijk, aan beide kanten van de taalgrens. Dat bepaalde partijen zich meer aangesproken voelen dan de andere, spreekt voor zich.
De Koning heeft bovendien niet enkel naar de toestand in eigen land maar ook in ‘talrijke (andere) landen’ verwezen.
De ‘hoeder van het Vaderland’ – zo mogen we Albert II wel noemen – heeft de bevolking overigens enkel gewaarschuwd tegen ‘de betoogtrant’ van de betrokkenen, niet tegen henzelf, of hun partijen of gedachtegoed. Hij heeft haar ook enkel aangeraden ‘die populistische betoogtrant helder te doorzien’. Wat is daar mis mee?
We leven – gelukkig maar – in een democratie. Is het niet de taak van iedereen, en in de eerste plaats van onze gezagdragers, om dit waardevol erfgoed te koesteren en, zo nodig, te beschermen?

Het wekt wel enige verwondering dat sommige media zo gretig en voortvarend het ‘incident’ hebben in de verf gezet. De woorden ‘fascisme’ en ‘nazisme ‘ heeft de Vorst in alle geval niet uitgesproken. Ook de beeldvorming is hoogst bedenkelijk. Terwijl in de oorspronkelijke toespraak enkele beelden voorkwamen van koninklijke ontmoetingen o.m. met jeugdgroeperingen en schoolgroepen, bracht de VRT daarna archiefbeelden van geüniformeerde ‘marcheerders’ uit de dertiger jaren ten tonele. Dergelijk vertoon hebben we na de oorlog ook nog vaak gezien, zelfs op ‘heilige’ grond. Gelukkig maar, komt zoiets thans minder voor.

Niemand kan betwisten dat de toestand van ons Land thans veel gelijkenis vertoont met de periode 1930-40. Ook toen waren er taaltwisten, heerste er machtsonzekerheid, werden we geteisterd door een wereldwijde economische crisis, kwamen talloze vluchtelingen asiel zoeken in ons Land en zagen bepaalde groeperingen ‘zondebokken’ in bepaalde inwijkelingen. Ook toen waren er partijen die het Land wilden splitsen en waren er ‘grote leiders’ die de ‘nieuwe orde’ predikten. Het was natuurlijk wel allemaal een beetje anders, maar toch. Hitler is inderdaad ook groot geworden via democratische verkiezingen. Mag dit alles nog eens gezegd worden, niet vergeten worden, in een vrij Land?

JMP
26.12.2012

De Tweesprong [I] (38)

2012 – 2014

Binnenkort vangt een nieuwe, wellicht doorslaggevende episode aan in de geschiedenis van België. We schrijven: eind december 2012.
De gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober hebben de doorbraak van de N-VA – die feitelijk reeds in de federale verkiezingen 2010 had plaatsgevonden - , op gemeentelijk en provinciaal vlak verankerd.
Het valt te verwachten dat die Vlaams-nationalistische partij, die aldus zowel in Vlaanderen als in België de grootste geworden is, de spil zal worden van de volgende federale verkiezingen in 2014. Zij heeft immers haar deelname aan de huidige regering Di Rupo zelf onmogelijk gemaakt en is toen, na 532 dagen getouwtrek, in de oppositie beland. Het lijdt geen twijfel dat zij de volgende maal opnieuw een poging zal ondernemen om aan de macht te komen ten einde de huidige nationale-unie-regering uit het zadel te lichten en haar eigen perfide doelstellingen alsnog te verwezenlijken.

De N-VA is er tot nog toe, ondanks haar verwoede kritiek en dolle dwarsdrijverij, niet in geslaagd de regering in verlegenheid te brengen. Integendeel, deze is erin geslaagd, bij de laatste gemeenteraads- en provinciale verkiezingen, de gestage vooruitgang van de N-VA enigszins af te remmen. De onbetwistbare resultaten van het regeringsbeleid, de vastberadenheid van de zesdelige regeringsploeg en de tot nog toe doorgaans goede verstandhouding van de ministers laten uitschijnen dat de ‘vlinderregering’ op de goeie weg is en de legislatuur zonder struikelen zal afwerken. Dat zoiets in de huidige crisisperiode niet gemakkelijk is en niet voor de hand ligt, is overduidelijk; deze vaststelling toont aan dat deze regeringsformatie, ondanks haar interne meningsverschillen, in staat is de taak, die ze zichzelf heeft opgelegd, tot een goed einde te brengen.
In die omstandigheden mogen de huidige regeringspartijen alsook de ‘Groenen’ die vanuit de ‘oppositie’ haar opzet ondersteund hebben – behoudens een onverwacht rampscenario – met volle vertrouwen de moeder van alle verkiezingen tegemoet zien.

Hiervoor is het wel nodig dat de regering Di Rupo haar imago gaat bijwerken. De absoluut noodzakelijke bezuinigingsmaatregelen en de weliswaar getemperde belastingstoenamen hebben haar populariteit die hoe dan ook al niet erg groot was, bij sommigen afgezwakt. De bedrijfssluitingen en de afdankingen, ingevolge de economische recessie, hebben diepe wonden geslagen en de vertwijfeling doen toenemen.
Anderzijds moet iedereen wel beseffen dat niemand aan de algemene internationale crisis kan ontsnappen; België heeft het er zelfs beter vanaf gebracht dan de meeste buurlanden. Dit hebben we zeker te danken aan de inspanningen van onze regering om de lasten voor de bevolking te matigen en de inflatiespiraal te keer te gaan. Bovendien is het voor iedereen wel duidelijk dat wondermiddelen in deze internationale context onmogelijk zijn: politici die thans durven beweren dat zij het op hun eentje zoveel beter zouden aankunnen, doen aan volksverlakkerij.
Het komt er nu op aan dat de regering Di Rupo niet enkel haar verwezenlijkingen duidelijker kenbaar maakt maar ook nog uitpakt met een sterk relanceplan.

Koning Albert heeft in zijn jongste Kersttoespraak uitdrukkelijk gewezen op de ernst van de huidige toestand. Hij drong er o.m. op aan “de krachten de bundelen om een geloofwaardig antwoord te vinden” op de acute problemen; hij voerde zelf een aantal concrete herstelmaatregelen aan, ook in Europees perspectief. Hij riep de bevolking tevens op tot waakzaamheid ten opzichte van de ‘populistische betoogtrant’ die steeds ‘zondebokken’ zoekt in vreemdelingen en landgenoten uit andere landsdelen, in talrijke Europese landen en ook bij ons. Hij herinnerde in dit verband aan de crisisjaren ’30 en de hieruit voortgesproten rampzalige gevolgen.

Met deze krachtige waarschuwing vertolkte de Vorst onomwonden zijn diepe bezorgdheid om de toekomst van ons Land.

Oeverloze politieke avonturen zullen België, zeker in de huidige ‘verwarde tijden’, niet uit het moeras redden. In het vooruitzicht van de tweesprong is er maar één goede, vastberaden weg.

JMP
25.12.2012

Positieve Balans (37)

Niemand kan ontkennen dat de regering Di Rupo, na één jaar beleid in diepe internationale crisis, een stevig resultaat behaalde. Zelfs de meest rabiate extremist of de fanatiekste neo-fascistoïde volksmenner kan de feiten niet loochenen. Wie struikelt nog over BHV? Wie heeft de pensioenen veilig gesteld? Wie heeft de bankenmanipulaties verboden? Wie heeft de ongebreidelde immigratiegolf ingedamd? Wie heeft de daklozen een onderkomen verschaft? Wie heeft de energiekosten aan banden gelegd? Wie heeft de fraudebestrijding opgedreven? Wie heeft de modernisering en informatisering van de overheidsdiensten doorgevoerd? Wie heeft een evenwichtige staatsbegroting zonder overdreven lastenverhoging tot stand gebracht? Wie is erin geslaagd de Belgische langetermijnrente tot haar laagste peil sedert bijna 20 jaar terug te dringen? Wie heeft ons Land weer in de topgroep van de welvarendste landen gehesen? Wie heeft België het vertrouwen van de Europese gemeenschap teruggegeven?
Wie zou dit alles één jaar geleden - na 541 dagen regeringsvacuüm, immobilisme en besluiteloosheid - hebben durven dromen? De ploeg Di Rupo bezorgde de Belgen reeds halverwege haar legislatuur een nooit verwacht Sinterklaasgeschenk!

Jawel, alles kan beter. Zo spreken althans vooral diegene die aan de kant zijn blijven staan en niets hebben gerealiseerd. Ze hebben nochtans een beetje gelijk. Hun gestage en goedkope kritiek is echter al te gemakkelijk en te misleidend. Waar zou België nu aan toe zijn, mochten zij het wel voor het zeggen hebben gehad? België zou er eenvoudig niet meer zijn. Niemand wil alvast terug naar het immobilisme.

We weten het wel: het zijn slechts een aantal kopstukken en heethoofden - en een beperkte groep aanhangers - die dit ècht willen. De meeste kiezers van die partijen hebben tot nog toe bij die zgn. ‘verandering’ aangeleund uit misnoegdheid, ontgoocheling, verbittering, onbehagen en wrok. Deze gevoelens waren - en zijn wellicht nog ten dele - begrijpelijk en zelfs verantwoord. Er waren inderdaad wantoestanden en misbruiken. Er was teveel getalm en gedoogbeleid. De fraude vierde hoogtij. De regering heeft sedert haar aantreden echter ook hiervan werk gemaakt; er zijn daarenboven ook op deze terreinen onbetwistbaar reeds resultaten behaald.

Het tij is aan het keren. De jongste gemeenteraads- en provinciale verkiezingen hebben aangetoond dat de N-VA tsunami is ingedijkt. De verwezenlijkingen van de regering hebben echter nog niet de verdiende waardering bekomen. Haar communicatie was ondermaats, de perceptie navenant. Daarenboven heeft de N-VA de dubbelzinnigheid van haar discours nog aangezwengeld. Zij heeft de ‘Vlaamse onafhankelijkheid’, het statutaire streefdoel van de partij, onlangs omschreven als ‘confederatie’. Anderen geven aan dit woord een totaal andere maar correcte betekenis. Het wordt hoog tijd dat de N-VA klare wijn schenkt.

De premier heeft inmiddels flinke vorderingen gemaakt met zijn Nederlands. Zijn bevlogenheid in de tweede landstaal staat buiten kijf. Toch blijft hij het wat moeilijk hebben in zijn Nederlandse speeches en verklaringen. Wellicht kunnen de Vlaamse vice - eerste-ministers hem, voorlopig althans, wat behulpzaam zijn.
Er is immers nog heel wat werk op de plank. Er is thans vooral nood aan een sterk relanceplan.
Structurele en gerichte maatregelen moeten dringend extra zuurstof geven aan de bedrijven en vooral de KMO’s.
De populariteit van de huidige regering scheert intussen geen hoge toppen. Dit is in de gegeven omstandigheden eigenlijk niet te verwonderen. Alleen volharding en innovatie kunnen dit euvel verhelpen.

De nakende herbronning van de Vlaamse meerderheidspartijen kan tot deze wending bijdragen.
Met de noodzakelijke authenticiteit en een degelijke, eerlijke communicatie kan de regering Di Rupo vol vertrouwen de nationale verkiezingen van 2014 tegemoet zien.
Het is de enige weg voor het behoud van ‘België één’.

JMP
06.12.2012

De Vuurproef (36)

Na 29 dagen stevig onderhandelen en een (deels nachtelijke) forcing van 17 uren is de regering Di Rupo er eindelijk in geslaagd een behoorlijke staatsbegroting 2013 uit te werken.

Iedereen was het erover eens: het was een moeizame bevalling. Hoe kon het anders? De laatste regeringen van Nationale Unie dagtekenden immers al van de naoorlogse ministeries van Hubert Pierlot (III)(27 september 1944 - 7 februari 1945) en Achiel van Acker (I) (12 februari 1945 - 2 augustus 1945). Het was dus wel weer wat wennen.
Het kwam er eigenlijk op aan een coherente oplossing te vinden, niet enkel voor de crisis maar ook voor de heropleving van de economie. Vermits de standpunten van de bevolking, zeg maar de zes regeringspartijen, soms ver uiteenliepen, waren de onderhandelaars aangewezen tot compromissen. ‘Dictaten’, zoals men die thans in Antwerpen door de strot van de onderhandelaars poogt te duwen, waren hierbij niet aan de orde.
En zie, het is gelukt.
Het akkoord opent ongetwijfeld hoopgevende perspectieven. Iedereen zal wel zijn steentje moeten bijdragen maar de grote offers zijn uitgebleven. De kans dat België er binnen afzienbare tijd weer bovenop komt, is gestegen. De opmaak van een sluitende begroting, die beantwoordt aan de Europese normen, zal het vertrouwen herstellen en de slabakkende economie weer aanzwengelen.
Sommigen zullen de geplande maatregelen ongetwijfeld weer te weinig, en anderen te veel vinden. Belangrijk is vooral dat de begrotingsopmaak en de relanceplannen er nu echt zijn. Diegenen die ons Land willen ten gronde richten en inmiddels aan de kant gaan staan om altijd maar te kritiseren, kunnen best in eigen boezem kijken.

JMP
20.11.2012

Het Signaal (35)

De verwachte doorbraak van de nationalistische N-VA bij de provinciale en gemeenteraadsverkiezingen is een voldongen feit. Deze partij heeft aldus op het lokaal en regionaal niveau de stellingen ingenomen die ze reeds eerder op nationaal en gewestelijk terrein had veroverd.
Deze overwinning bevestigt aldus de forse positie die de Vlaams-nationale beweging in het Land vertegenwoordigt. Het fenomeen op zich is niet nieuw; deze stap vertolkt in zekere zin de sluimerende en toenemende verenging en verzuring van een aanzienlijk gedeelte van onze bevolking.
Onze beleidslieden kunnen deze evolutie niet negeren noch miskennen. Het is hun taak tegemoet te komen aan de verantwoorde verzuchtingen en de nodige maatregelen en beslissingen te nemen ten einde het misnoegen van sommigen in te dammen.

De uitslag van deze verkiezingen heeft echter geenszins de allures van een tsunami, die sommigen hadden gewenst of aangekondigd. In werkelijkheid is zij louter de regionale en plaatselijke vertaling van een evolutie die zich in de vorige verkiezingen reeds op een hoger echelon had voorgedaan. Het was voor iedereen vooraf duidelijk dat dergelijke nivellering te verwachten, ja onvermijdelijk was.
De cijfers liegen niet: het huidig zgn. ‘succes’ van de N-VA overstijgt geenszins de resultaten die deze partij behaalde in de laatste nationale verkiezingen. Een precieze berekening is nochtans vrijwel onmogelijk wegens de kartelvorming, het ontbreken van sommige partijen of de deelname van niet-partijgebonden kandidaten in een aantal gemeenten. De provinciale uitslagen benaderen wellicht het best de reële verhoudingen van de diverse partijen. De vergelijking met de resultaten voor de provincieraden in 2006 is evenwel niet mogelijk, omdat de N-VA toen een kartel vormde met de CD&V. Het is evident dat alle partijen, behalve Groen (+ 0,1%), percentsgewijze door de opkomst van N-VA verloren hebben i.v.m. zes jaar geleden. Als men echter de resultaten vergelijkt met de uitslagen bij de Kamerverkiezingen van 2010 stelt men vast dat de N-VA sindsdien slechts 0,7% gewonnen heeft (27,8% in 1010, 28,5% in 2012); CD&V won echter 4,2% (17,3% in 2010, 21,5% in 2012), Open VLD 1,0% (13,6% in 2010, 14,6% in 2012), en Groen 0,8% (6,9% in 2010, 7,7% in 2012); sp.a verloor wel 3,1% (14,6% in 2010, 11,5% in 2012) terwijl het V.B. 3,4% (12,3% in 2010, 8,9% in 2012) inboette.
Deze cijfers geven een duidelijk maar betrekkelijk beeld (mutatis mutandis) van de recente evolutie van het stemgedrag in Vlaanderen. Van enige voortzetting van de opmars van de N-VA is dus weinig of geen sprake. Het staat nochtans buiten kijf dat de N-VA een gevestigde pion op het electoraal schaakbord geworden is. De vergelijking van de huidige resultaten met die van de provincieraadverkiezingen in 2006 toont bovendien aan dat het succes van de N-VA in grote mate te danken is aan de neergang van het VB. Dit laatste verloor 12,6% (21,5% in 2006, 8,9% in 2012), nagenoeg uitsluitend aan de N-VA.

Hoewel men dit cijfermateriaal toch enigszins moet relativeren, blijkt hieruit onomstootbaar dat de vooruitgang van de N-VA sedert de vorming van de nationale Unie-regering di Rupo sterk is afgezwakt en wellicht een halt is toegeroepen.
Of dit zal volstaan om de machtshonger van Bart De Wever te temperen, is een andere zaak. De strategie van de N-VA-top is duidelijk: de strijd voor het minister-presidentschap in Vlaanderen ligt voor de boeg. Mocht hij hierin slagen, dan wordt de splitsing van België onvermijdelijk.

JMP
15.10.2012
< Pagina 5 van 12 >
JMP-Trends © 2024